Nga Dashnim HEBIBI
Me këto fjalë të shpirtit, të shkruara enkas në ditën më të madhe të kombit, uroj të gjithë bashkëkombasit tanë kudo që ndodhen, në emrin tim, në emër të Institutit Shkencor Helvetik të Evropës Juglindore dhe të Shoqatës Humanitare “Lugina e Preshevës” me qendër në Zvicër.
Gëzuar 28 Nëntorin – ditën kur kujtesa jonë strehon krenarinë dhe nuk pranon harresë.
Kjo nuk është thjesht një datë në kalendar.
Kjo është dita kur historia jonë ngrihet përballë nesh si një mal i gjallë,
si kujtesë që nuk na lejon të jemi as të dobët, as të lodhur.
Është dita kur shekujt përkulen para sakrificës së këtij kombi.
Nga Kruja e Skënderbeut, ku nisi sfida shqiptare ndaj perandorive,
tek Vlora e Ismail Qemalit, ku u ngrit flamuri i shtetit të lirë,
e deri te Prekazi i Adem Jasharit, ku qëndresa u kthye në përjetësi—
zëri i historisë sonë sot është më i fortë se çdo heshtje,
më i qartë se çdo stuhí, më i gjallë se çdo epokë.
Flamuri kuqezi që valëvitet sot nuk është thjesht një shenjë.
Ai është plagë e pashëruar dhe krenari e patjetërsueshme.
Është betimi i bërë me gjak,
që ne të mos heqim dorë kurrë nga ajo që jemi.
Dëshmorët tanë nuk kërkuan as lavdi, as emër.
Ata kërkuan vetëm që ky komb të mos shuhet,
që gjuha të mos humbasë,
që fëmijët e këtij trualli të mos rriten skllevër.
Dhe këtë e vulosën me jetët e tyre.
Prandaj sot nuk flasim butë.
Sot flasim me zërin e malit, të tokës, të dheut ku prehen eshtrat e heronjve.
Flasim si komb që nuk është mësuar të përkulet,
si popull që ka mbijetuar perandori, luftëra, copëtim e padrejtësi—
dhe prapë qëndron në këmbë.
Në këtë ditë, është e drejtë dhe e domosdoshme të themi troç:
Preshevë, Bujanoc e Medvegjë – palcë e shqiptarise!
Tokë që nuk u shkëput kurrë nga zemra e kombit,
edhe kur kufijtë u vizatuan me padrejtësi.
Tokë ku ka kaluar Skënderbeu,
për të cilën i ka rrahur zemra Ismail Qemalit,
dhe për të cilën Adem Jashari dha jetën pa hezitim.
Ju jeni vijim i atdheut, jo skaj i tij.
Ju jeni dëshmi se shqiptaria jeton kudo ku rreh zemra e saj.
28 Nëntori është dita që na shkund,
na kthen te rrënjët, te identiteti, te ajo që na mban komb.
Na rikujton se liria nuk u fitua me fjalë,
por me kocka, me gjak, me frymën e njerëzve që nuk u dorëzuan.
Na mëson se ky flamur nuk është dekor—
është amanet i rëndë,
dhe vetëm shqiptarët dinë të mbajnë peshën e këtij amaneti.
Lavdi e përjetshme dëshmorëve të kombit!
Nderim brezave që ranë që ne të qëndrojmë!
Lavdi atyre që i dhanë liri shqiptarëve kudo që janë!
Rroftë flamuri kuqezi!
Rroftë shqiptaria që nuk thyhet kurrë!
Nëntor, 2025
