/Davida Marku/
Gjuha është shpirti i një kombi. Ajo është lidhja që bashkon breza, historia që jeton përmes fjalëve dhe trashëgimia që përcillet në çdo tingull të saj. Mes shumë gjuhëve të botës, gjuha shqipe, me melodinë e saj të veçantë dhe ngrohtësinë që mbart, qëndron si një margaritar i çmuar për shqiptarët dhe për njerëzimin.
Gjuha shqipe, një nga gjuhët më të vjetra të Evropës, është e rrallë jo vetëm për origjinën e saj unike, por edhe për bukurinë e saj të veçantë. Ajo është pjesë e familjes indoevropiane, por qëndron më vete, duke mos ndarë degë të drejtpërdrejta me gjuhët e tjera. Ky fakt e bën shqipen të veçantë dhe të ëmbël në mënyrën se si tingëllon dhe si ruan një histori të pasur të popullit shqiptar.
Fjalët shqipe përmbajnë një butësi dhe ngrohtësi që vështirë se gjendet diku tjetër. Fjala “nënë”, për shembull, tingëllon si një përkëdhelje e shpirtit. “Atdhe” është më shumë se një koncept; është një ndjenjë e thellë dashurie për vendin. Ndërkohë, shprehjet e urta popullore pasqyrojnë mençurinë dhe ndjeshmërinë e gjuhës sonë, duke e bërë atë një pasuri të madhe shpirtërore.
Gjuha shqipe nuk është vetëm mjet komunikimi; ajo është një formë arti. Përmes saj janë shkruar poezi që ngjallin ndjenja të thella, si ato të Naim Frashërit apo Lasgush Poradecit. Muzikaliteti i shqipes reflektohet në këngët tradicionale, ku çdo fjalë mbart emocion dhe histori. Fjala e folur dhe e shkruar shqipe është një urë që lidh të kaluarën me të tashmen, duke na kujtuar se kush jemi dhe nga vijmë.
Në botën e globalizuar të sotme, ku gjuhët e mëdha dominonojnë komunikimin ndërkombëtar, shqipja mbetet një thes i çmuar që duhet ruajtur me kujdes. Për çdo shqiptar, gjuha është më shumë sesa një mënyrë për të shprehur mendimet; është identitet, krenari dhe lidhje me rrënjët. Ajo na mëson të duam atë që kemi dhe të vlerësojmë atë që na bën unikë.
Prandaj, për çdo shqiptar, gjuha shqipe është më e ëmbla në mes të gjuhëve të botës. Është një pasuri që nuk matet me para, një dhuratë që na lidh me njëri-tjetrin dhe me historinë tonë. Ruajtja dhe dashuria për të nuk janë vetëm një detyrë, por një privilegj. Ajo është zëri ynë në korin e madh të njerëzimit dhe për sa kohë të ekzistojë, do të vazhdojë të jetë e ëmbla dhe e veçanta mes gjuhëve të botës.