Nga Çun Lajçi
kam kalue lumejt n’Evropë, ujnat që gurgullojnë si kangë t’vjetra e kam kalue urat që lidhin brigje e zemra.
Male, fusha, kreshta kam kalue me nji mall që t’kafshon brendë, e kur jam afrue te kufijt që presin jetna në dysh, kam pështy:
— Vrajeni vetveten, ju me zemra akulli! — kam shfry, tue e lanë mllefin me fluturu bashkë me aeroplanin që hipej si nji zog i trembun mbi detin e madh.
Me sytë e Zotit e pashë nji tokë t’bardhë, të ngrime, e bora ishte si qefin shtri n’trup të botës. Lëkura mu rrudh prej t’ftoftit, e mendja mu nis me vrap te njerëzit:
— Si ban vaki me lindë fëmiu këtu, me u rritë, me u dashtë, me u martue, me çue gëzime e mort n’tokë t’bardhë, n’krye t’dynjasë, n’zemër t’ni oqeani që vetëm Zoti ia din fundin?
Krahët e aeroplanit janë dridhë si flatra shpendësh t’lagun, e bashkë me ta m’asht dridh edhe zemra ime.
Mendova: — Me ba me ra poshtë, në atë humnerë blu, mushknitë kanë me mu mbushë ujë e s’kam me mujt me knue për çobaneshat.
E prap zemra e vuni vrapin te toka jeme, të Dardania, që për inat e thirrën Kosovë, se deshtën me ia humbë zanin e namin.
I hapa sytë me i pa ato fusha të ujituna me gjak shqiptarësh hanedan, por aeroplani veç shpejtonte mbi ujin e dynjasë, tuj i lënë pas tokat si kujtime të trishta.
Aty m’u ngjit n’shpirt nji mall i randë, për me e pa edhe njiherë lagjën e “t’vorfunve”, Marigonën e villat e Kapidanëve që brohorasin: “Pa neve s’ka atdhe!”
Ah, me këtë dëshirë m’kishte pasë mashtrue gjumi e nji policë me za të trashë, me trembi kur ma lypi adresën e vendin, se unë kisha shkrue veç 28 nandor 1912.
Kur mori vesh se po shkojsha te mërgimtarët e Californisë me knue për Isën e Ismajlin, ai buzëqeshi e m’dha shej me dorë,
si me m’thanë: “Mirë se ke ardhë te shqipet tua!”
Kur Adriatiku m’foli shqip me turr të valës së vet, thashë me shpirt:
— Sa shumë jemi në tokë t’huej, e sa pak dijmë me u ba bashkë në tokën tonë!
New York, 23.11.2025
