/ Nga: PhD. Xhavit LIPAJ, Andermatt /
Pjesa VI
Çdo njeri është një galaktikë që pret të dëgjohet nga vetvetja
Ka një moment kur të gjitha fjalët bien poshtë, si gjethe. Dhe mbetet vetëm qetësia. Atëherë, pa e kuptuar, fillon një bisedë e vërtetë, jo me të tjerët, por me një prani të heshtur që ka qenë gjithmonë aty: vetvetja. Kjo pjesë nuk është për t’u lexuar me sy. Është për t’u ndier me frymë. Sepse këtu, po përpiqemi të afrohemi jo te kuptimi i jetës, por te ndjesia e saj.
Mos harro të ndalosh për të parë Qiellin
Qielli nuk është vetëm lart, është kujtesë. Është mënyra e universit për të të thënë:
“Ti nuk je gjithë kjo që po ndodh. Ti je vëzhguesi. Ti je dëshmitari.”
Kur shikon qiellin dhe hesht, nuk je duke parë vetëm yje, je duke parë veten tënde të zmadhuar deri në përmasat e pafundësisë. Qielli është i vetmi vend ku ndihesh i vogël dhe i madh në të njëjtën kohë.
Ideja që nuk ndahet, Vdes në Errësirë
Nëse ke një ide të mirë, mos e mbaj për vete nga frika. Mos i mbyll dritaret e mendjes vetëm sepse dikur e refuzuan dritën tënde. Një ide që nuk ndahet është një jetë që nuk u jetua. Se çdo mendim i mbajtur me dashuri është farë. Dhe farat nuk janë për në sirtar, janë për në tokë. Frika nuk është mbrojtje. Është varr për potencialin tënd.
Shpirti i thjeshtësisë ka Dritë që luksi se blen
Mos e mat vlerën tënde me sasinë e pasurisë, as me madhështinë e njohjes. Ka shpirt që banon në një dhomë me dritare të vogël, por rrezaton më shumë se pallatet me dritare të mëdha. Thjeshtësia është qetësia e të mos pasurit nevojë të bindësh askënd se kush je. Dhe kjo është forma më e lartë e lirisë.
Heshtja është Gjuha që Zoti kupton më shpejt
Në shumë tradita, lutja është fjalë. Por ndoshta lutja më e vërtetë është ajo që ndodh kur nuk thua asgjë, dhe sërish je dëgjuar. Kur mbyllen të gjitha fjalët, dhe mbetet vetëm fryma, aty Zoti nuk të dëgjon me vesh, por me qenien e Tij. Sepse Zoti nuk pret fjalë. Ai pret praninë tënde të çiltër.
Shpirti nuk jeton në Kalendare, ai jeton në Thellësi
Njerëzit matin jetën me vite. Por jeta e shpirtit matet me thellësi, jo me kohë. Një sekondë e ndjerë thellë vlen më shumë se një vit i harruar. Nuk është e rëndësishme sa ke jetuar. Por sa nga jeta jote ke përjetuar. Dhe thellësia nuk bërtet. Ajo të fton ngadalë, si një artikull që s’e lexon me sy, por me qetësinë e shpirtit.
Përmbyllje e Kapitullit
Të jesh i qetë nuk do të thotë të mos ndjesh, por të ndjesh gjithçka dhe prapëseprapë të mos tronditesh.Sepse ai që ka zbuluar kosmosin brenda vetes, nuk ka më nevojë të pushtojë asgjë jashtë vetes.
Epilog
Kur fjalët mbarojnë, fillon heshtja që mëson
Nëse ke ardhur deri këtu, nuk je më ai që ishe kur nise. Ndoshta nuk mund ta thuash çfarë ka ndryshuar, por diçka është zhvendosur. Jo në mendim, por në ndjesi. Jo në botë, por në vete. Ky artikull nuk kishte për qëllim të të mësonte diçka të re, por të të kujtonte diçka që ke ditur gjithmonë, atë zë të qetë që e ke mbyllur për shkak të zhurmës së botës.
Njeriu 55 vjeqar që flet nëpër këto faqe nuk ka emër.
Sepse nuk është njeri, është gjendje. Gjendja ku më në fund, nuk ke nevojë të tregosh sa di. Ku nuk përpiqesh të bindësh, të dominosh, të shfaqesh. Është vendi ku e vërteta zbret pa paralajmërim dhe qëndron në heshtje me ty, dhe për herë të parë, ti nuk ke frikë ta dëgjosh.
Ndoshta nuk do t’i kujtosh të gjitha fjalët e këtij artikulli
Por në ndonjë natë kur nuk do flesh, ose në një mëngjes pa zë, do ndjesh një frazë që nuk e kujton dot me fjalë, por që të prek në frymë. Dhe atëherë, do e kuptosh se urtësia nuk është diçka që mbartim, është diçka që bëhemi.
Mos harro:
Të ndalosh.
Të dëgjosh.
Të mos flasësh kur nuk ka nevojë.
Të mos tregosh atë që ke dhënë.
Të falësh për hir të paqes, jo për hir të të tjerëve.
Të shohësh qiellin
Të bësh mirë.
Të harrosh lavdinë.
Të kujtosh rrënjët.
Të jesh një qenie që nuk ka nevojë të shpallet për të qenë.
Dhe mbi të gjitha:
Kur të vijë koha të flasësh, fol pak.
Por dije që çdo fjalë peshon.
Se në fund, vetëm fjalët që burojnë nga një heshtje e ndershme, janë fjalë që mbeten.
Përfundim
Njeriu 55 vjeqar nuk flet më, se ti më në fund e dëgjon veten
Ky artikull s’është shkruar për të mbushur raftet, por boshllëkun. Jo për t’u lexuar me sy, por për t’u ndier me shpirt. Nuk kërkon duartrokitje, as analizë. Ai thjesht deshi të të rrinte pranë në heshtje, ashtu siç rrinë të vërtetat më të thella të jetës. Ky njeri që fliste pak, nuk ishte i mençur ngaqë kishte lexuar shumë, por sepse kishte heshtur gjatë. Dhe në atë heshtje kishte takuar veten, gabimet, dhembjet, pendesat, dhe një ditë, pa kërkuar, kishte takuar edhe më shumë.
Në fjalët e tij, ti ndoshta gjete pak nga gjyshi yt.
Pak nga vetvetja. Pak nga ajo çfarë do të bëhesh, po pate guxim të mos ecësh me turmën.
Se ky artikull nuk të mësoi të flasësh më bukur.
Të mësoi të mos flasësh kur s’ka nevojë.
Të qëndrosh kur të tjerët largohen.
Të japësh pa e përmendur.
Të falësh pa e analizuar.
Të jetosh thellë, edhe kur jeta kalon sipërfaqe.
Nëse, pas gjithë kësaj, zgjedh të jesh një njeri që flet pak, por peshon rëndë,
atëherë ky njeri 55 vjeçar nuk ka folur kot.
Dhe kjo faqe e fundit nuk është fund.
Është fillimi i një jete më të qetë, më të ndritur, më të vërtetë.
FUND
SAM24.info