/ Nga: PhD. Xhavit LIPAJ, Andermatt /
Marrezi parlamentare në versionin XVI
Në një Kosovë që çdo ditë e më shumë po i afrohet një zone gri të paqartësisë institucionale dhe degradimit të logjikës politike, ngjarjet e fundit në Kuvendin e Republikës janë fotografia më brutale e kësaj agonie të heshtur. Kosova ka arritur të bëjë historinë, një histori të turpit institucional: të ekzistojë pa Kryeparlamentar. Në këtë realitet absurd, ku rregulloret dhe ligjet janë kthyer në shaka të trishtueshme
për popullin, Kuvendi i Kosovës po shfaqet si një teatër grotesk provincial, ku spektakli i radhës është më i mjerë dhe më i zbrazët sesa ai i mëparshmi.
Po luhet një shfaqje e re, me aktorë të vjetër dhe skenarë të konsumuar: të gjithë duan të jenë gjithçka. Kjo pozitë sot nuk është më simbol i përfaqësimit, por fushëbeteja e një lufte të pakuptimtë për egon, karrigen dhe pushtetin e brendshëm.
Institucione të penguara nga klanet
Ky Kuvend është kthyer në peng i kalkulimeve të vogla të grupeve të mëdha, ku secili numëron deputetët si topa shahu, ndërsa populli ka kohë që është përjashtuar nga loja. Në këtë arenë, nuk ka më ide, nuk ka më platforma, nuk ka më përfaqësim, ka vetëm kalkulim të ftohtë për të mos lënë askënd të ngrihet, vetëm për hakmarrje politike dhe për ruajtje të interesave klanore.
Deputetët: Një klasë politike që s’mund të fshihet më pas procedurave
Çdo deputet që sot hesht, çdo lider që përllogarit heshtjen si strategji, mbart po aq përgjegjësi sa ata që hapur luajnë këtë marrezi. Në një demokraci të vërtetë, mungesa e kokës institucionale është dështim kolektiv, jo vetëm teknik. Është dështim moral. Kjo klasë politike s’mund të fshihet më pas procedurave e rregulloreve, ata po luajnë me dinjitetin institucional të Republikës dhe me vetë themelet e demokracisë që
gjoja po e mbrojnë.
Marrezia si eksport kosovar
Kosova ka ditur të eksportojë talent, sport, kulturë dhe krenari në botë. Por sot, po eksportojmë modelin e një demokracie të penguar, të rrëmujshme, të grindjeve permanente, të institucioneve të bllokuara nga egot e liderëve të vegjël që ëndërrojnë karrige të mëdha. Ky është eksporti më i keq që mund t’i bëjmë botës. Ky është mësimi më i keq që mund t’ia japim brezave të rinj.
Në këtë version të XVI-të të marrezisë parlamentare, Kosova është shndërruar në laboratorin e absurdës institucionale, ku përfaqësimi është shndërruar në karikaturë dhe politika në një lojë të ulët të vetëposhtërimit kombëtar. Nëse këtë popull nuk e ofendon më as kriza, as marrezia, atëherë jemi në prag të humbjes më të rrezikshme: humbjes së ndjeshmërisë kolektive ndaj të keqes që na sundon.