/ Nga: PhD: Xhavit LIPAJ, Andermatt /
Pjesa III
Atë që bën, mos e thuaj. Atë që jep, mos e mat. Koha është monedha më e çmuar që kemi. Por ajo nuk është vetëm çështje orësh – është vëmendje, përkushtim, prani. Dhe veprimi, në thelbin e tij më të lartë, është gjuhë e heshtur e dashurisë. Në këtë kapitull, hyjmë në terrenin delikat të asaj që bëjmë për të tjerët, të asaj që japim, dhe të mënyrës se si kjo gjë – në vend që të na fisnikërojë – shpesh na çon drejt krenarisë së zbrazët, nëse nuk e shoqëron heshtja.
Koha që jep me temër nuk harrohet
Kur dikush kërkon kohën tënde, mos e jep me fytyrë të ngarkuar. Se ai nuk po kërkon thjesht minuta – po kërkon vëmendjen tënde njerëzore. Koha e dhënë me përbuzje është si buka e hedhur me inat: ngop, por helmon. Ndërsa koha që jep me mirësi – pa e përmendur, pa e peshuar – është bekim i dyfishtë: për atë që e merr, dhe për atë që e jep.
Jep, por mos përmend
Ka një nder që peshon më shumë kur nuk thuhet. Ka një dhuratë që bëhet më e pastër kur nuk reklamohet. Kur e përmend një të mirë që ke bërë, nuk po jep më – po kërkon të marrësh.
Dhe në atë çast, dashamirësia bëhet tregti.
E mira, për t’u quajtur e tillë, duhet të jetë si një burim që rrjedh pa u parë, por që jep jetë.
Mos i tregoni të Uriturit receta
Njeriu që ka uri, nuk ka nevojë për teori. Ai nuk do një leksion mbi vlerat ushqyese të bukës – ai do bukë. Shpesh flasim shumë për të “ndihmuar” – me ide, këshilla, filozofi. Por ndihma e vërtetë është konkretja e butë: një dorë e shtrirë, një fjalë e qetë, një gjest që nuk flet shumë, por që i thotë gjithçka shpirtit të lënduar. Teoria është për të ngopur mendjen. Veprimi – për të ushqyer jetën.
Jep pa pritje
Veprimi që vlen është ai që nuk pret kthim. Se çdo pritje e bën dhurimin një kontratë të heshtur: “Unë të dhashë, tani më jep.” Por shpirti që ka arritur të japë pa llogari, pa shënim, pa kujtesë, është një shpirt që ka tejkaluar egon. Dhe egoja është gjithmonë pengesa mes njeriut dhe vërtetës së tij.
Ndihma nuk është Teatër
Ka ndihmë që bëhet për sy të botës. Ka mirësi që e kërkon kamerën.Por kjo është ndihmë që vlen vetëm në kronikë, jo në zemër. Ndihma e vërtetë nuk ka nevojë të duket. Ajo vetëm ndodh. Pastaj largohet – si një hije që nuk kërkon dritë për të qenë. Koha e gabuar për veprim është po aq e dëmshme sa mungesa e tij
Mos premto kur je i lumtur. Mos vendos kur je i zemëruar. Sepse ndjenjat janë si deti: asnjë barkë nuk ndërtohet në dallgë. Veprimi i vërtetë lind në heshtjen e mendimit të qetë. Atje ku fryma është ftohur dhe arsyeja ka gjetur rrënjë.
Përmbyllje e Kapitullit
Koha dhe veprimi janë dy format më të heshtura të dashurisë njerëzore. Por vetëm kur bëhen pa fjalë, pa shenjë, pa kthim, ato fitojnë përjetësinë. Bëj të mirën dhe harroje. Se ajo nuk ka nevojë për kujtimin tënd që të vazhdojë të bëjë mirë.
( Pjesa e katërt me datë 25.04.2025)
Enkas për SAM24.info