Pangopësia, është një plagë që anulon individin “sepse humbet veten, duke harruar të afërmin”. I afërmit që vdes “përballë pangopësisë”, sot është zgjeruar në “popuj të tërë” të përkulur nga luftërat dhe shfrytëzimet. Por shpallja e Ungjillit sjell një mesazh të nevojshëm, atë të jetës së re. Një ekzistencë që duhet para së gjithash “dashur”, pastaj njohur dhe shpallur.
Kjo është detyra e katekistëve: jo vetëm të udhëzojnë, por të mbjellin, “të bëjnë që shpresa të jehojë në zemra, në mënyrë që të japë fryte të një jete të mirë”. Dritë-hijet e botës janë në qendër të homelisë së Papa Leonit XIV sot paradite, më 28 shtator, para 50 mijë besimtarëve pjesëmarrës në Meshën e kryesuar në Sheshin e Shën Pjetrit në Vatikan për Jubileun e katekistëve, gjatë së cilës Ati i Shenjtë Prevost themeloi 39 prej tyre (katekistëve), nga pesëmbëdhjetë vende.
Pasuritë nuk të bëjnë të mirë
Papa frymëzohet nga fragmenti i Ungjillit të kësaj së diele, të 26-të gjatë vitit kishtar, nga Luka që flet për Lazrin e varfër dhe pasanikun e “pa emër”, i cili tregon “si e shikon Zoti botën, në çdo kohë dhe në çdo vend”. Nga njëra anë “ai që vdes nga uria”, nga ana tjetër “ai që gllabëron para tij”; nga njëra anë “veshjet elegante”, nga ana tjetër “plagët e lëpirura nga qentë”.
Por jo vetëm kaq: Zoti shikon zemrat e njerëzve dhe, përmes syve të Tij, ne njohim një person nevojtar dhe një tjetër indiferent. Lazri harrohet nga ai që i qëndron përballë, pak përtej derës së shtëpisë, e megjithatë Zoti është pranë tij dhe e mban mend emrin e tij. Njeriu që jeton në bollëk, përkundrazi, është pa emër, sepse humbet veten, duke harruar të afërmin. I pasuri është i humbur në mendimet e zemrës së tij, plot me gjëra dhe bosh nga dashuria. Pasuritë e tij nuk e bëjnë të mirë.
Sa vdekje para pangopësisë
Një tregim, ai i Jezusit, trishtueshmërisht aktual. Në portat e bollëkut sot qëndron mjerimi i popujve të tërë, të plagosur nga lufta dhe shfrytëzimi.
Shekujt kalojnë, dhe asgjë nuk ndryshon.
Sa Lazra vdesin para pangopësisë që harron drejtësinë, para fitimit që shkel dashurinë, para pasurisë së verbër përballë dhimbjes së të mjerëve.
Të dhurosh veten, për të mirën e të jithëve
Megjithatë, Ungjilli sjell një fund të lumtur: dhimbjet e Lazrit dhe “banketet e të pasurit” marrin fund, para drejtësisë së Zotit. Nga fragmenti ungjillor i liturgjisë: kremtimi Meshës është një rast për të reflektuar mbi shërbesën e katekistëve. Papa Prevost kujton fjalët e Papa Françeskut të shqiptuara gjatë Jubileut të edukatorëve në Vitin e Shenjtë të Mëshirës: “Zoti e shëlbon botën nga çdo e keqe, duke dhënë jetën e tij për shpëtimin tonë”. Nga këtu fillon misioni i secilit që është “i thirrur të dhurojë veten për të mirën e të gjithëve”.
Ky qendër rreth së cilës rrotullohet gjithçka, kjo zemër rrahëse që i jep jetë gjithçkaje është shpallja e Pashkëve, kumti i parë: Zoti Jezus është Ngjallur, Zoti Jezus të do, për ty dha jetën e tij; i ngjallur dhe i gjallë, ai është pranë teje dhe të pret çdo ditë.
Ritet e kremtimit
Para homelisë së Papës, çdo kandidat për shërbimin e katekistit u thirr me emër dhe u përgjigj: “Ja ku jam”. Nga 39 gjithsej, 5 ishin nga Meksika (vendi më i përfaqësuar), dhe 4 nga Mozambiku, si dhe 3 nga Italia. Pas predikimit, Leoni XIV iu drejtua çdo edukatori, duke kujtuar se detyra e secilit do të jetë të afrojë me Kishën edhe ata njerëz që jetojnë larg saj: një ftesë kjo për të qenë gati “për të dhënë dëshmi për shpresën që është në ju”.
Së fundi, kandidatët u gjunjëzuan para Papës, i cili i bekoi duke u lutë që “ta jetojnë plotësisht Pagëzimin e tyre, duke bashkëpunuar me barinjtë në format e ndryshme të apostullimit”. Më pas secili katekist iu afrua Papës duke marrë kryqin, “shenjë e fesë sonë, katedra e së vërtetës dhe e dashurisë së Krishtit: shpallni Zotin me jetë, me vepra dhe me fjalë”. / R.SH. – Vatikan