/ Nga PhD.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Në përvjetorin e 26-të të martirizimit të Nënës Salë dhe shtatë bijave të saj të gjakut – 13 Prill 1999 – 13 Prill 2025
Nëna Salë s’i tha kurrë jetës:
“Largohu.” Ajo i përplasi derën vdekjes
me sy që digjnin, me duar që përkundnin
jo vetëm fëmijët e saj, por edhe fjalët e pathëna të një populli të heshtur.
Ajo s’kishte armë, kishte zemër,
më të fortë, se çdo tank
që lëvizi mbi dheun tonë.
Në vend të pushkës – bekimin.
Në vend të urrejtjes – lutjen.
Dhe bashkë me të, u dogjën pa flakë:
Qëndresa – emër që kris si rrufeja,
vajza që nuk dinte të përkulej.
Mirdona – zëri i engjëjve që s’arriti të rritet,
por mbeti këngë në gjuhën e luleve.
Lindihana – mëngjes që nuk u gdhi kurrë.
Njomeza – vesë e pastër mbi një fletë që nuk u shkrua.
Hajrija – një dritë që nuk e ndezi dot shtëpinë e vet,
por u shndërrua në dritë përtej shtëpive.
Sabria – e heshtur, e thellë, e përjetshme,
si durimi që mban tokën në vend.
Ata i morën, i lidhën, i vranë,
dhe i hodhën në bunar –
si të ishin të tepërt për tokën,
por jo për qiellin.
Ata nuk e dinin, se po e hidhnin veten në errësirë,
dhe po e linin dritën, brenda ujërave të thella
ku ne sot shkojmë të qajmë,
por edhe të përulemi.
Nëna Salë nuk është vetëm nëna jonë
ajo është Nëna e Kosovës.
Ajo është gur që nuk lëviz,
ajër që nuk mbaron,
fjalë që nuk harrohen.
Qëndresa, Mirdona, Lindihana,
Njomeza, Hajrija, Sabria
shtatë rreze që u ngjitën lart, jo për të ikur,
por për të parë: a kemi mbetur njerëz?
A dimë t’i mbajmë gjallë emrat e tyre,
jo me urrejtje, por me dinjitet?
13 Prilli nuk është vetëm një datë
është varg në një himn të shenjtë.
Është emër që nuk fshihet.
Është plagë që mbetet e shenjtë,
jo për hakmarrje –
por për dashuri që nuk u dorëzua kurrë.
Nuk ka datë më të rëndë
se ajo që mbetet në gjak.
Nuk ka gropë më të thellë
se bunari që fsheh
jo ujë, por jetë të rrëmbyera.
13 Prilli nuk është vetëm kalendar
është një plagë që nuk qelb,
por lutet.
Një plagë që qetësi nuk njeh, veç nderim.