Xhiti dhe Udhëtarët e tij
/ Nga PhD.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Jeta nuk është një rrugë e drejtpërdrejtë. Nuk është një udhëtim ku çdo hap të çon saktësisht aty ku dëshiron të shkosh. Njeriu ecën nëpër shtigje të panjohura, ndonjëherë duke humbur, ndonjëherë duke u gjetur përsëri.
Por nuk ecën kurrë vetëm.
Gjatë rrugës, njeriu takon udhëtarë të tjerë. Disa kalojnë shpejt, si erëra të lehta që prekin shpirtin dhe largohen pa gjurmë. Disa qëndrojnë për një kohë, lënë shenja të thella, por pastaj rruga i ndan. Disa të qëndrojnë pranë, të ndjekin, të mbështesin, dhe disa përpiqen të të ndalojnë.
Dhe kështu ishte rruga e Xhitit. Një udhëtim i gjatë, i mbushur me udhëtarë të panumërt, secili me një histori, secili me një mësim.
Udhëtari i Parë: Ai që iku pa udhëzim
Në fillim, ai ishte vetëm. Nuk e dinte nga po shkonte, nuk e dinte nëse kishte një drejtim të vërtetë, por e dinte një gjë: ai nuk mund të qëndronte aty ku ishte.
Ai eci për një kohë të gjatë, pa udhëzues, pa hartë, vetëm me instinktin e tij. Dhe gjatë asaj kohe, ai mësoi diçka të rëndësishme:
Ndonjëherë, njeriu duhet të ecë pa e ditur ku po shkon, vetëm për të zbuluar se kush është ai vetë.
Dhe kështu, ai vazhdoi.
Udhëtari i Dytë: Ai që ishte si një Pasqyrë
Në një moment, rruga e tij u kryqëzua me një tjetër udhëtar. Ai nuk ishte i ndryshëm nga Xhiti—shikonte në të njëjtin drejtim, kishte të njëjtat dyshime, të njëjtat plagë të vjetra.
“A po kërkon diçka?” e pyeti udhëtari i ri.
“Po,” tha Xhiti. “Por nuk e di çfarë.”
“Edhe unë,” tha ai tjetri. “Por a e di çfarë më frikëson më shumë?”
Xhiti nuk foli.
“Më frikëson që do ta gjej atë që kërkoj dhe do të kuptoj se nuk ka qenë asgjë.”
Xhiti heshti. Ai kishte menduar të njëjtën gjë. Dhe atëherë kuptoi diçka:
Disa udhëtarë nuk janë aty për të na treguar rrugën. Ata janë aty për të na treguar veten tonë.
Dhe pas një kohe, rrugët e tyre u ndanë.
Por ai nuk e harroi atë takim.
Udhëtarja e Tretë: Ajo që ishte vetëm një Iluzion
Në një moment tjetër të rrugës, Xhiti takoi një udhëtare që i tha se ajo e dinte rrugën. Ajo foli me siguri, me bindje, me një energji që e magjepsi.
“Eja me mua,” i tha ajo. “Do të të tregoj se ku duhet të shkosh.”
Dhe ai e ndoqi, sepse ishte lodhur duke ecur i vetëm. Ishte lodhur duke mos e ditur ku po shkonte.
Por pas një kohe, ai kuptoi diçka të çuditshme.
Çdo hap që bënte me të, ai ndjehej më larg vetes. Çdo rrugë që e ndiqte, ndjehej më i huaj.
Dhe atëherë e kuptoi: ajo nuk e njihte rrugën. Ajo thjesht nuk donte të ecte vetëm.
Dhe ai duhej të bënte një zgjedhje: të vazhdonte me të dhe të humbiste veten, apo të ndalej dhe të kthehej te rruga e tij?
Dhe ai zgjodhi veten.
Udhëtari i Katërt: Ai që nuk besonte në asgjë
Në një pjesë tjetër të rrugës, ai takoi një njeri që e pa drejt e në sy dhe i tha:
“Çfarë po kërkon?”
“Një përgjigje,” tha Xhiti.
“Të humbasësh kohë,” tha ai tjetri. “Nuk ka asnjë përgjigje. Nuk ka asnjë kuptim. Jeta është një boshllëk, dhe rruga është vetëm një iluzion që krijojmë për të mos u çmendur.”
Dhe për një moment, Xhiti e ndjeu peshën e këtyre fjalëve. Ndoshta ai kishte të drejtë. Ndoshta jeta nuk kishte kuptim. Ndoshta e gjithë kjo ishte thjesht një lojë e rastësisë.
Por pastaj, ai mendoi për gjithë rrugët që kishte kaluar. Për dhimbjen që kishte ndjerë. Për gëzimin që kishte përjetuar. Për kujtimet që ishin të vërteta, për njerëzit që kishte dashur.
Dhe ai tha diçka që nuk e kishte menduar kurrë më parë:
“Nëse nuk ka kuptim, atëherë unë do ta krijoj vetë një.”
Dhe ai vazhdoi rrugën e tij, ndërsa ai tjetri mbeti pas, duke mos besuar në asgjë dhe duke mos shkuar askund.
Udhëtari i Pestë: Ai që nuk Largohej
Por kishte edhe një tjetër udhëtar. Një që nuk e la Xhitin kurrë. Një që nuk e braktisi në asnjë kthesë të rrugës. Një që ishte gjithmonë aty, edhe kur të gjithë të tjerët largoheshin.
Dhe një ditë, Xhiti e kuptoi kush ishte ai udhëtar.
Ishte vetja e tij.
Ishte zëri brenda tij që i kishte thënë të mos ndalej, edhe kur rruga ishte e errët. Ishte forca që e kishte shtyrë përpara, edhe kur nuk e dinte se çfarë po kërkonte. Ishte shpresa që nuk ishte shuar kurrë, edhe kur gjithçka tjetër kishte rënë në heshtje. Dhe atëherë, ai e kuptoi të vërtetën më të madhe të udhëtimit të tij:
Të gjithë udhëtarët që takojmë janë mësime. Disa na tregojnë drejtimin, disa na tregojnë gabimet, disa na humbasin, disa na gjejnë. Por në fund, rruga është vetëm e jona. Dhe ajo që na çon përpara nuk është askush tjetër—veç vetes sonë. Dhe kështu, Xhiti vazhdoi të ecte. Jo sepse kishte frikë të ndalej. Por sepse ai e dinte tashmë që rruga nuk kishte fund. Dhe se çdo hap që bënte, ishte pjesë e historisë së tij.