Nga: Dashnim HEBIBI, Tiranë
E dhimbshme, ndonjëherë edhe e neveritshme. Në Shqipëri më pyesin: “A je kosovar?”. Në Kosovë, më thonë:
“Ti je nga Shqipëria, apo?”.
Dhe unë, një i ri nga Lugina e Preshevës, rri e mendoj: “Po ne kush jemi? Nga? Si na quajnë?
Kjo nuk është vetëm ndjenja ime personale. Kjo është një ndjesi që po e përjetojnë çdo ditë mijëra të rinj shqiptarë që po rriten në diasporë.
Fëmijët tanë pyesin me sinqeritet:
“Babi, a jemi shqiptarë apo kosovarë?”
Dhe pyetja pasuese e bën më të rëndë këtë dilemë identitare:
“Po ne që jemi nga Lugina e Preshevës, si na quajnë?
Shqiptarë? Serbë? Apo asnjë nga këto?”
Në vend që t’i edukojmë të rinjtë me krenari për identitetin e tyre, shpesh i ngatërrojmë me emërtime që nuk janë thelbi i qenies sonë.
Pse e bëjmë këtë?
Nga mosdija?
Nga propaganda?
Apo thjesht sepse kemi pranuar ndarjen e padrejtë si diçka normale?
Në biseda të përditshme, dëgjojmë:
“Ja si po vijnë kosovarët.”
“Krejt kosovarë është hoteli.”
“Kosovarët po kërkojnë atë ushqim.”
Dhe nga ana tjetër, në Kosovë thonë:
“Ata të Shqipërisë.”
Po a nuk jemi të gjithë shqiptarë?
A nuk kemi një flamur?
Një gjuhë?
Një histori përplot sakrifica të përbashkëta?
Po, jemi një komb. Si ai i Tiranës, i Prizrenit, i Tetovës, Ulqinit, Shkupit, Preshevës dhe ai në mërgatë – nga Amerika në Zvicër, nga Gjermania në Australi.
Jemi një, por padrejtësisht të ndarë në shumë shtete. Dhe fajin nuk mund ta lëmë vetëm mbi politikën – faj kemi edhe ne, kur lejojmë që prejardhja të bëhet pengesë për përkatësinë.
Le ta dallojmë njëri-tjetrin nga qyteti apo krahinat tona – siç dallohen vëllezërit mes tyre – por jo në mënyrë që krijon ndasi. Ai është nga Tirana, ajo nga Berati, tjetri nga Prishtina, ajo nga Shkupi, ky nga Lugina, ai nga Ulqini – por të gjithë bashkë jemi shqiptarë.
Duhet të jemi të kujdesshëm që kjo mjegull identitare të mos u mbillet brezave të rinj. Të mos rriten me ndarjen në mendje e zemër.
Sepse pyetjet po shtohen, dhe me to edhe hutimi.
Kush e ka fajin?
Kush duhet ta ngrejë zërin?
Kush ka forcën të ndalë këtë përçarje që, në heshtje, po na dobëson?
Ka shumë pyetje. Por përgjigjja është e vetme:
Jemi një komb. Një gjuhë. Një flamur.
Koha është që ta dëshmojmë me vepra, jo vetëm me fjalë. Në rrugë, në shkollë, në media, në institucione, në familje.
T’i shohim si vëllezër dhe motra – jo si të tjerë.
Sepse në fund, historia do të na gjykojë jo për emrat që na vunë, por për mënyrën si i trajtuam njëri-tjetrin.
Mos më pyet: A je kosovar?
As: A je nga Shqipëria?
Unë jam shqiptar,
i ndarë nga historia.
Një flamur në zemër,
shumë kufij mbi shpinë,
por gjaku s’njeh shtete,
as emra që na ndajnë.
Ne jemi Lugina e Preshevës, Ulqini, Prishtina,
Tetova, Tirana, Shkupi e mërgata.
Një komb i vetëm –
i ndarë nga të tjerët, jo nga vetja.
Mjaft më me “ata” dhe “ne”,
të gjithë jemi një.
SAM24.info