/ Nga Xhavit LIPAJ /
Unë kam jetuar,
kam ecur mbi shkëmbinjtë e braktisur të kujtesës,
kam ndjerë erën e acartë të fatit në lëkurën time,
e në sytë e mi ka kaluar nata më e zezë,
më e gjatë se koha, më e rëndë se gurët që mbaj brenda vetes.
Në errësirën e fëmijërisë,
një hije ra mbi mua si mjegull e heshtur,
një gur i ftohtë u bë zemra ime,
se babai iku para se unë ta kuptoja botën,
para se t’i thosha se e doja.
Më la vetëm me emrin tim,
një emër i zhveshur nga kujtimet,
një jehonë e humbur nëpër netët pa fund.
Helmimi erdhi si era e vjeshtës,
e heshtur, pa lajmërim, pa zhurmë,
hyri në mushkëritë e mia, më preku gjakun,
më tregoi si ndalet fryma, si përplaset zemra,
si hesht trupi mes dhimbjes, si vdes njeriu pa vdekur.
Mbylla sytë dhe e ndjeva natën më të ftohtë,
e ndjeva frikën të më kaplonte si valët e një oqeani të egër.
Mendova për nënën, për babanë, për një lutje të harruar,
por në atë çast, nuk kishte Zot, as dritë, as shpëtim.
Unë kam ecur larg,
kam kaluar kufij pa emra,
kam lënë pas dheun tim, gjuhën time,
kam humbur rrugëve që nuk mbanin më premtime.
Mbi shpatullat e mia mbaja qiellin e thyer të një vendi,
një mallkim që më ndiqte si hije e lodhur.
Në rrugët e botës, nuk isha askush,
një udhëtar pa atdhe, një hije mes njerëzve,
një gjuhë që nuk flitej, një zemër që nuk kuptohej,
një zog pa qiell, një pemë pa rrënjë.
Më thonin “do të bëhet më mirë”,
por nata ishte e gjatë,
e agimi s’mbërrinte kurrë.
Shpirti im u nda nga unë,
si një gur që bie nga shkëmbi e nuk ndalet më.
Gjatë luftës, ndjeva peshën e asgjësë,
ndjeva si koha mund të ndalet përjetësisht,
si nata mund të zgjatë sa një epokë,
si dhimbja nuk ka kufij, si frika nuk ka fund.
Eca zbathur mbi rrënoja të ëndrrave të shkatërruara,
mbi trupa pa jetë, mbi heshtjen që bërtiste,
mbi tokën që nuk e njihja më.
Sytë e mi panë fundin e njerëzimit,
atë fund që s’është shkruar në libra,
atë fund që vetëm ata që kanë jetuar ferrin e njohin.
Më mbytën për së gjalli të pavërtetat.
Më lanë të mbyllur, të braktisur, të thyer, pa asgjë.
Më lanë të ndjeja peshën e heshtjes,
shtatë ditë sa shtatëqind vite,
i zhytur në humbje, i zhveshur nga shpresa,
i njollosur nga fjalët e rreme,
i fundosur në harresë.
Por, ja ku jam.
Me duar të mbushura me plagë,
me një zemër që ende rreh,
me një shpirt që nuk u thye,
me një zë që nuk u shua.
Bukuria e jetës nuk është në ato që mora,
por në ato që humba dhe mbijetova.
Në netët kur nuk kisha asgjë,
në ditët kur dheu më dukej i huaj,
në agimet kur askush nuk më priste,
unë isha ende këtu.
Tani, me një gotë verë dhe një puro në dorë,
shoh malet që nuk frikësohen nga bora,
shoh lumin që nuk ndalet,
shoh erën që nuk harron emrin tim.
Dhe qesh,
se unë jam këtu.
Se çdo plagë është kujtim,
se çdo lot është shpresë,
se çdo errësirë ka një dritë diku.