/ Nga: Dashnim HEBIBI, Zürich/
Ende nuk ka një statistikë të saktë se sa shqiptarë jetojnë dhe veprojnë në Zvicër, por një gjë është e sigurt: është pothuajse e pamundur të gjesh një qytet zviceran ku të mos takosh shqiptarë. Ata janë të pranishëm në çdo sektor të punës, të integruar e të respektuar. Tashmë kemi arritur te gjenerata e katërt e shqiptarëve në Zvicër.
Zvicra ka hapur dyert për shqiptarët nga të gjitha trevat shqiptare dhe shqiptarët, nga ana e tyre, e kanë futur Zvicrën në zemër. Edhe ata që nuk jetojnë në Zvicër e njohin dhe e ndjejnë afër këtë shtet, falë përkushtimit dhe punës së familjarëve të tyre që kanë emigruar aty. Me kursimet dhe sakrificat e punës së tyre në Zvicër, shumë familje shqiptare kanë mbijetuar përballë papunësisë dhe vështirësive në atdhe – shpesh për të vetmin “faj”, atë që janë shqiptarë.
Në Kosovë, nuk janë të pakta hotelet apo shitoret që mbajnë emrin “Zvicra”. Flamuri zviceran valon në shumë shtylla të qyteteve dhe fshatrave, por edhe në oborret e shtëpive private, si shenjë dashurie dhe mirënjohjeje për Zvicrën. Ky shtet dhe populli i tij e kanë ndihmuar Kosovën në periudha të ndryshme, e veçanërisht pas luftës, ndaj mirënjohja e popullit shqiptar është e thellë dhe e sinqertë.
Shumë prindër shqiptarë që kanë punuar në Zvicër e që sot janë në moshë të thyer, i porosisin fëmijët e tyre që të duan Zvicrën dhe të kontribuojnë për të me përkushtim. Emigrantët tanë e konsiderojnë Zvicrën si atdheun e tyre të dytë – shumë prej tyre kanë blerë shtëpi e banesa këtu, e madje janë edhe varrosur në këtë vend që e kanë dashur e respektuar. Kjo lidhje simbolike dhe shpirtërore shkon deri te fakti që Aleksandër Moisiu, aktori shqiptar me famë botërore, është i varrosur që prej afro 90 vitesh në Morcote të Ticinos.
Në Zvicër, shqiptarëve u është mundësuar të ruajnë gjuhën amtare falë organizatës LAPSH, ku me mbështetjen e shtetit zviceran përdoren hapësirat shkollore për mësimin e shqipes. Kjo është një vlerë që e çmojnë edhe shumë studiues zviceranë.
Po ashtu, Zvicra ka treguar mirësi dhe respekt të veçantë edhe për aspektin fetar të komunitetit shqiptar. U është mundësuar me dashamirësi ushtrimi i besimit, qofshin ata myslimanë, të krishterë apo të besimeve të tjera. Sot kemi shumë xhami dhe kisha ku shqiptarët luten – dhe në mesin e lutjeve të tyre, padyshim që është gjithmonë edhe një fjalë e mirë për të mirën e Zvicrës.
Rinia shqiptare ka lënë gjurmë në sport – për vite me radhë kemi parë që më shumë se gjysma e ekipit kombëtar të Zvicrës përbëhej nga lojtarë me prejardhje shqiptare. Ata përfaqësojnë ngjyrat e shtetit zviceran me krenari. Të rinjtë tanë shërbejnë në ushtrinë zvicerane, gjë që për ta është nder dhe përgjegjësi për mbrojtjen e shtetit të tyre të dytë.
Shqiptarët në Zvicër janë të integruar dhe punojnë me përkushtim. Sot kemi shumë afaristë shqiptarë, shkencëtarë të fushave të ndryshme, e gjithashtu një brez të ri të përfshirë në politikën zvicerane, ku po korrin suksese.
Miqësia shqiptaro-zvicerane është e thellë, e natyrshme dhe do të jetë e përjetshme. Sepse Zvicra, për shqiptarët, është më shumë se një vend ku jetojnë – është atdhe i dytë.
SAM24.info