I lindur më 25.12.1958. Në vitin 1981 vjenë në Zvicër. I martuar me zonjën Birdjile Ademi, fëmitë, vajza Krenarja, djemtë Arditi dhe Korabi. Është një model i një prindi shok. Të rrish me Rafet Ademin, të duket vetja se je duke ndenjur me një bashkëmoshatar. Di ti përshtatet miqësisë. Fjalën që e jep, e mbanë. I papërtueshëm. Bëmirës me vepra, me alë pak.
Edhe z. Ademi mi tha disa alë për librin, duke ju përgjigjur pyetjeve, shkurt por me shumë mall. Unë dua të kontribuoj dhe mos të as shumë. Ata që asin shumë dhe rrahin gjoks, nuk kanë punë të dobishme. Z. Ademi ka kontribuar shumë për çështjen kombëtare. Ai ndihmon shumë studentët shqiptarë nga të gjitha trojet shqiptare me forma të ndryshme. Jep dhe thotë, ’të mos e shohë dora e djathtë dhe të mos dihet se po kontribuoj’, sepse e bëj me zemër, e jo për t’u parë.
Më dhemb shpirti për ata të rinj që nuk kanë mundësi studimi. Për shkollim edhe jetën e kisha dhënë, ose siç themi ne nga Lugina ’edhe gjakun e kisha heqë për ata që nuk kanë’. Na duhet edhe më shumë shkollim. Nuk është pasuri banesa, pallatet, pasuri është shkollimi. Z. Ademi njihet si një matimatikan i fuqishëm, sepse edhe gjatë studimeve në Prishtinë, ishte i dalluar, që sot, gjenerata e tij, janë në krye të personaliteteve që kanë arritur me shkencë.
Z.Ademi nuk shikon luks, por ai e ka bërë një jetë të lumtur, të përkrahur nga bashkëshortja. Shumë shpesh shkon në Tërnoc. Kujton prindërit, që i kanë ndërruar jetë dhe shpesh i mbushen edhe sytë me lotë.
Është i dhënë pas sportit, hobi i tij është biçiklizmi. Mjeshtër i njohur i biçikletave. Ka shumë biçikleta, hiç më pak se mbi 200 copë, të markave të ndryshme edhe të reja, por edhe shumë të vjetra të prodhuara në Zvicër, shtet që njihet për prodhimin e mirë të biçikletave. Sa e sa biçikleta i ka dhënë në Tërnoc e gjithandej. Sa herë që shkon me veturë në Tërnoc, harron të marrë rroba, por ai vend lë për biçikleta, që i dhuron fëmive apo atyre që nuk kanë.
Nuk e di a ka vend që nuk e ka vizituar në Zvicër. Njohës i mirë i Zvicrës. Për pyetjet tona deshi ta mbyllte me një ali: “Shkollim dhe shkollim. Ku ka të arsimuar, mos u frikëso.’ Pikën e ujit të fundit të kësaj bote e kisha dashur ta marr në Tërnoc, atje ku e ka marrë baba dhe nëna ime dhe familjarë të tjerë. Sa shumë që e dua Tërnocin, sa që, më duket, çdo rrahje e zemrës thërret Tërnoc. / Dashnim HEBIBI