Nga: Dashnim HEBIBI
Nga hyrja e qytetit të Preshevës e deri në daljen e saj drejt Kosovës, sytë të ndeshin vazhdimisht në ndriçimin e fortë të kazinove, që të bien në sy pavarësisht nëse do apo jo. Janë tabela të mëdha, drita të ndezura, reklama të lëmuara, por përtej fasadës së shkëlqyer fshihet një realitet i hidhur: varfëria, zhgënjimi dhe humbja.
Në një qytet ku jeta ekonomike mbahet kryesisht nga mundi i diasporës shqiptare, lajmi i ditës shpesh nuk është për ndonjë fabrikë të re, shkollë të rindërtuar apo projekt zhvillimor, por për hapjen e një kazinoje të re. Aty ku dikur vendoseshin kafene për biseda shoqërore, sot shfaqen sallat e lojërave të fatit, të mbushura me të rinj e të moshuar, që hyjnë me shpresë dhe dalin me zhgënjim.
Pamja është e dhimbshme:
ata hyjnë duke e mbajtur kokën ulur, ndoshta nga frika mos i shohin të tjerët. Dalin me të njëjtin qëndrim, por tashmë të mposhtur jo vetëm financiarisht, por edhe shpirtërisht. Makinat e lojës nuk falin: ato janë të programuara që të marrin më shumë sesa japin. Për një milioner në një vend të zhvilluar, humbja e disa qindra apo mijëra eurove mund të jetë thjesht argëtim. Por për një qytetar të thjeshtë të Preshevës, humbja e një page mujore mund të thotë ushqim më pak për fëmijët, borxhe më të mëdha dhe stres të pafund.
Kazinot nuk janë thjesht “lojë”
Ato sjellin varësi, prishje të marrëdhënieve familjare, rritje të borxheve dhe, fatkeqësisht, në raste të rënda, çojnë në depresion dhe vetëvrasje. Në disa qytete të Evropës, madje edhe afër nesh, kazinot janë ndërtuar pranë varrezave – një simbol i heshtur se ku mund të përfundojë rruga e atyre që humbasin gjithçka.
Kush do ta ngrejë zërin për ta ndaluar këtë shkatërrim?
Shoqëria shqiptare nuk është ndërtuar mbi lojërat e fatit. Ne jemi popull i punës, i bujqësisë, i shkencës, i mikpritjes, i trimërisë dhe i besës. Këto janë vlerat që duhet të mbrojmë. Po lejuam që kazinot të na bëhen pjesë e jetës, do të humbasim jo vetëm të ardhurat, por edhe identitetin dhe moralin tonë.
Sot kemi nevojë për investime në fabrika, për hapje vendesh pune, për kthimin e profesionistëve në vendlindje. Duhet të krijojmë kushte që të rinjtë të punojnë dhe të ndërtojnë të ardhmen këtu, jo të kalojnë orë të tëra para makinave që ua thithin çdo qindarkë.
Presheva ka qenë gjithmonë vatër e arsimit, e bamirësisë, e atdhedashurisë dhe e besës. Nuk duhet të lejojmë që ajo të shndërrohet në një vend ku shpresa matet me butonin “Spin” të një makinerie. Duhet të zgjohemi tani, para se të jetë vonë.
Presheva ime, mos e lejo veten të mundesh nga padija. Ti meriton dritë nga dijet dhe puna, jo nga llambat e kazinove.
Në fund,
Pa asnjë keqkuptim, dua të theksoj se nuk kam asgjë personale me ata që i mbajnë kazinot apo me ata që i frekuentojnë ato. Çdokush mban përgjegjësinë për veprimet e veta. Ne thjesht po shprehim mendimin tonë të lirë, të mbështetur edhe nga profesioni ynë, duke e parë si detyrim moral të flasim për një çështje që prek shoqërinë tonë. Faleminderit për mirëkuptimin, edhe për ata që luajnë në kazino apo e drejtojnë një të tillë.
Kazinoja është si një dritë e rreme në mes të errësirës – të tërheq me shkëlqim, por të lë edhe më në terr kur i afrohet.
Nuk të merr vetëm paratë nga xhepi, por të vjedh kohën, qetësinë dhe besimin te vetja. Ajo e ushqen shpresën me iluzion, e ushqen zemrën me adrenalinë të rreme, derisa ta mposht vullnetin. Dhe kur del prej saj, kupton se nuk ke humbur vetëm atë që kishe, por edhe një pjesë të asaj që ishe.
SAM24.info