Nga: Dashnim HEBIBI
Në Preshevë, çdo ditë dëgjohet sirena e ndihmës së parë. Jo një herë, por tri apo më shumë herë në ditë. Të sëmurët transportohen në Vranjë – një rrugë që nuk është thjesht e gjatë, por e rëndë, shpesh vendimtare për jetën.
Paramendoni një dasmë në rrethinën tonë kushton mbi 10 mijë euro. Vetëm këtë verë, mbi 50 dasma janë mbajtur. Dhe pyesim: a mund të bëjmë diçka më shumë për jetën, për shëndetin tonë, për një spital në Preshevë? Edhe po të dëshironte diaspora shqiptare të ndërtonte një spital, do të lejohej vallë nga pushteti serb? Vështirë të besohet.
Presheva është kthyer në një “fshat të madh”, me tollovi e pa një vizion të qartë zhvillimi. Djemtë dhe vajzat e rinj e kanë syrin nga diaspora. Kush s’mund të ikë atje, e ka sytë nga Kosova. Ndërkohë, përçarjet politike vazhdojnë. Aktivitetet kulturore zbehen me ikjen e mergimtarëve. Dhe ndërkohë, zhurma e sirenave të autoambulancave na sjell në realitet: jemi pa spital.
E trishtë është edhe mungesa e solidaritetit. Edhe kur një bashkëkombas lufton për jetën, boria e krushqve nuk ndalet. Gëzimi është pjesë e jetës, por dhimbja kërkon pak respekt, pak ndjeshmëri, pak mëshirë njerëzore.
Presheva dhe Bujanoci nuk kanë spital. Kjo është një plagë e thellë. E dhimbshme është që nuk e kërkojmë më zë këtë spital. Pse po heshtim? Pse nuk dalim, në mënyrë paqësore, të kërkojmë të drejtën për jetë?
Po, politika lokale nuk ka fuqi ekonomike. Po, pushteti qendror serb s’ka interes të lejojë ndërtimin e një institucioni shëndetësor me standarde moderne. Por kur bëhet fjalë për jetën – për fëmijët, prindërit, të moshuarit – nuk ka vend për frikë e për kompromis.
Kufiri me Maqedoninë përmes Miratocës e Llojanit nuk po hapet. Edhe aty është një nyje tjetër që pengon zhvillimin dhe qarkullimin e lirë të njerëzve tanë.
E tëra kjo na çon drejt një pyetjeje të vetme: kur do të zgjohemi si komunitet? Kur do ta kuptojmë se heshtja na vret, se pasiviteti është dorëzim? Na mbetet vetëm një rrugë – e drejtë, njerëzore dhe paqësore – të kërkojmë dinjitetin që na takon.
Sepse Presheva, Bujanoci e Medvegja kanë pasur gjithmonë njerëz të devotshëm, veprimtarë të vendosur që nuk janë dorëzuar. Dhe sot, më shumë se kurrë, na duhet ky shpirt.
Në këtë tokë ka vend për jetë, për gëzim, për shëndet. E drejta për jetë nuk duhet të jetë luks. Ajo është detyrim moral, njerëzor dhe kombëtar. Dhe herët a vonë, do të triumfojë.
SAM24.info