/ Nga: PhD. Xhavit LIPAJ, Andermatt /
( Pjesa e dytë )
Rruga më e gjatë është nga unë tek ti. Njeriu nuk është një ishull, por shpesh jeton si i tillë. Në një botë të tejmbushur me komunikim, shumë pak ndodhin takime të vërteta. Sepse takimi nuk është përplasja e dy trupave, por përqafimi i dy qenieve që nuk kanë frikë të njihen.
Ky kapitull nuk flet për shoqërinë si koncept, por për lidhjen njerëzore si detyrim etik. Sepse vetëm kur mendojmë për tjetrin si "ti që jam edhe unë", nisim të bëhemi njerëz.
Të duash pa pasur nevojë të mësosh
Mos u përpiq të ndryshosh dikë që nuk kërkon ndryshim. E vërteta është se shumë herë, dëshira për ta ndryshuar tjetrin nuk vjen nga kujdesi, por nga shqetësimi ynë që ai nuk përshtatet me botën tonë. Por respekti i vërtetë është kur i lejon tjetrit të jetë vetvetja – edhe kur kjo vetvete nuk ngjan aspak me ty.
Ky është fillimi i dashurisë pa ego. Njeriu nuk është një projekt. As një objekt për t’u përmirësuar. Është një mister për t’u respektuar. Thjeshtësia e mikpritjes është luksi i shpirtit Kur je i ftuar në një shtëpi të thjeshtë, mos fol për pallatet që ke parë. Sepse në botën e shpirtit, ajo që ka vlerë nuk është ajo që imponohet, por ajo që jepet me dorë të ngrohtë. Mikpritja është sakrificë që nuk tregohet, dhe bujaria nuk ka nevojë të shpallet. Kur njeriu ndan pak me shumë dashuri, ai ka bërë më shumë sesa ai që ndan shumë me pak përkushtim.
Prania më e thellë është ajo që nuk këshillon
Kur dikush qan, mos u ngut të japësh këshilla. Këshilla, sado e mençur, tingëllon bosh kur jepet mbi plagë që ende kullojnë. Prania e vërtetë është të rrish pranë pa folur. Të jesh. Vetëm të jesh. Të rrish me një njeri në vuajtje pa u përpjekur ta rregullosh, është një nga aktet më të thella të dhembshurisë që ekziston. Se shpesh, dhimbja nuk ka nevojë për zgjidhje – ka nevojë për një dëshmitar.
Mos i trego atij qëk rënë pse rrëzimi ndodhi
Ka dy mënyra për të reaguar kur dikush rrëzohet:
Të pyesësh: “Si ndodhi?”Ose të thuash: “Si mund të të ndihmoj?” E para është kureshtje. E dyta është kujdes. Njeriu që pyet për arsyen e rrëzimit, nganjëherë kërkon të dijë, jo të ndihmojë. Por kujdesi nuk ka nevojë për analizë. Kujdesi vepron pa pyetje, pa marrëveshje, pa kalkulim.
Të mos e detyrosh tjetrin të jetë ndryshe
Nëse ke një mik që flet pak, mos e detyro të flasë. Nëse ke dikë që preferon vetminë, mos e quaj të ftohtë. Nuk jemi të gjithë të njëjtë në shprehje, por mund të jemi të barabartë në dashuri. Ndoshta heshtja e dikujt është lutje. Ndoshta mbyllja e tij është mbrojtje, jo përçmim. Ndoshta ti nuk je armiku i tij, por as harta e tij.
Të Falësh për hir të Paqes, Jo për hir të tjetrit
Falja shpesh keqkuptohet si akt për të tjerët. Por në thelb, është akt për veten. Sepse zemra që mban mllef është burg. Dhe kush fal, i hap portën vetes. Nuk falim sepse tjetri e meriton.Falim sepse ne meritojmë të jemi të lirë nga dhimbja që na lidh me të.
Përmbyllje e Kapitullit
Lidhja njerëzore nuk është dhuratë, por përgjegjësi. Jo të ndryshosh tjetrin, as të rregullosh jetën e tij, por të bëhesh një pranverë në dimrin e shpirtit të tij – edhe nëse s’ke lule për t’i dhuruar. Marrëdhënia nuk është fjalë. Është ndjesi. Dhe njeriu, në thelb, kërkon vetëm një gjë: të mos jetë vetëm në dhimbjen e vet.
(Nesër e vazhdojmë me pjesën e tretë)