Nga: Dashnim HEBIBi, Zürich
“Mërgimtari nuk bën të përbuzet: Harxhon mijëra franga për atdheun, por kthehet me dashuri”
Në kohën e pushimeve verore, mërgimtari shqiptar përballon kosto të larta, lodhje e sfida – jo për luks, por për të prekur tokën e të parëve. Mos e harroni atë që digjet për atdheun.
Ka ardhur koha e pushimeve verore, por për shumë shqiptarë që jetojnë jashtë vendit – sidomos në Zvicër – kjo nuk është koha për relaksim. Për mërgimtarin, vera nuk është thjesht “pushim”, por një betejë e vërtetë për të qenë pranë rrënjëve, për të takuar të dashurit, për të parë shtëpinë që e la pas shumë vite më parë.
Në çdo shtëpi shqiptare në diasporë, verës nuk i paraprin gëzimi, por një kombinim emocionesh: ngazëllimi i takimit me familjarët, lodhja e përgatitjeve dhe stresi financiar.
Sa kushton kthimi në atdhe për një familje shqiptare nga Zvicra?
Biseduam me disa mërgimtarë shqiptarë që jetojnë dhe punojnë në Zvicër, pa ndonjë gazmend të afërt familjar, vetëm me qëllimin për të kaluar dy javë në vendlindje. Gati çdo i katërti apo i pesti tha se shpenzon mesatarisht 4,000 franga zvicerane, pa përfshirë bregdetin ose ndonjë udhëtim tjetër. Nëse vendosin të kalojnë disa ditë edhe në bregdet, shpenzimet rriten ndjeshëm.
Për ata që udhëtojnë me aeroplan, kostot rriten deri në 2,700 franga më shumë, për bileta, bagazhe dhe transportin lokal. Në total, një pushim dyjavor për një familje të zakonshme shqiptare nga Zvicra arrin lehtësisht mbi 7,000 franga – një shumë që për shumëkënd përfaqëson kursimet e një viti të tërë pune.
Dhe kjo është vetëm pjesa e parë…
Kur atdheu nuk është gjithmonë i gatshëm për mërgimtarin
Pas mbërritjes në atdhe, fillojnë sfida të tjera: një pajisje në shtëpi është prishur, kuzhina nuk punon, ka mungesë uji apo drita. Mjeshtrat janë të zënë ose kanë emigruar edhe vetë. Edhe ai që është, mund të vijë vetëm pas disa ditësh.
Por mërgimtari nuk ankohet. Ai pret. Përpiqet të rregullojë, të mos i prishë pushimet familjes. Sepse për të, çdo minutë në atdhe ka vlerë – edhe kur është i lodhshëm.
A po ftohet lidhja e brezave të rinj me atdheun?
Kjo është një temë që prek shumë familje shqiptare në mërgatë. Të rinjtë që kanë lindur në Zvicër apo Gjermani nuk e ndjejnë të njëjtën nevojë emocionale për kthimin në vendin e të parëve. E nëse kjo vazhdon, pas dhjetë vitesh, mund të kemi një numër shumë më të vogël mërgimtarësh që zgjedhin të kthehen në verë.
Ndaj sot më shumë se kurrë, duhet ruajtur e mbajtur lidhja me tokën amë. Jo vetëm për pushim, por për identitet, për kujtesë, për shpirt.
Fjalë për mërgimtarin – mos e përbuzni, sepse ai nuk ju ka harruar kurrë
Mërgimtari nuk është turist. Ai nuk vjen për plazh apo hotele me pesë yje. Ai vjen me zemrën plot dhe kuferët e mbushur me dhurata, me shpresën se do gjejë një atdhe që e mirëpret, që e kupton dhe e vlerëson.
Mërgimtari nuk e llogarit kohën si të tjerët. Ai numëron ditët sa janë larg familjes, numëron vitet që nuk ka parë nënën, shtëpinë e vjetër, fshatin e fëmijërisë. Ai është ai që digjet për një tokë që shpesh nuk e njeh më – por që gjithmonë e do.
Ai nuk kërkon asgjë në këmbim – vetëm një buzëqeshje, një mirëseardhje, një “faleminderit që nuk na harrove”.
Thirrje për ne që jemi në atdhe: Mos e harroni mërgimtarin!
Ai ka sakrifikuar gjithçka. Ka fshirë lot në heshtje, ka punuar pa ndalur, ka mbajtur gjallë ekonominë e vendit për dekada me radhë.
Dhe prapë vjen verës me mall, me dhurata, me fëmijët e vet – sepse i dhemb atdheu.
Mos e përbuzni mërgimtarin – ai është pasqyra e sakrificës, e dashurisë, e përkushtimit të pastër.
Sepse, ai kurrë nuk e harroi vendin e tij. /SAM24.info
( Foto ilustrim )