Nga: Dashnim HEBIBI
Kur heshtja bie në lagjet e Luginës: thirrja për një strehë të ngrohtë për pleqtë tanë
Jo çdo shtëpi është bosh, por në shumë lagje të Luginës së Preshevës, prindër të moshuar jetojnë mes kujtimeve dhe pritjes, ndërsa vera e mërgimtarëve ikën shpejt dhe heshtja bie sërish.
Në shumë lagje të Luginës së Preshevës, heshtja zbret herët.
Pas orës 21:00, rrugicat fiken jo vetëm nga dritat, por edhe nga zërat. Është një heshtje e butë, por e rëndë, që mbështjell shtëpitë ku jetojnë të moshuarit tanë. Ata mbyllin dyert herët, të lodhur nga vitet… dhe nga vetmia.
Në dhoma të ngrohta, mbi komodina, telefoni pret. Nuk është thjesht një pajisje, por ura e vetme që i lidh me fëmijët e tyre të largët. Kur bie zilja, zemra u rreh më shpejt. Kur mbaron biseda, sytë u mbushen me lot të padukshëm.
Jo çdo derë e Luginës flet për vetmi.
Ka prindër që jetojnë me fëmijët e tyre, që ndjejnë dorën e tyre çdo ditë. Por ka shumë lagje ku realiteti është i njëjtë: prindër të mbetur vetëm, të rrethuar nga kujtimet, të shoqëruar vetëm nga pritja.
Vera është festa e tyre.
Kur mërgimtarët kthehen, rrugët mbushen me gjallëri. Dëgjohet zhurma e fëmijëve, dyert janë të hapura, pleqtë kanë me kë të ndajnë fjalë e buzëqeshje. Por vera ikën shpejt. Me të ikën edhe zhurma, dhe shtëpitë mbyllen sërish në qetësi.
Ka prindër që jetojnë me fëmijët e tyre, që ndjejnë dorën e tyre çdo ditë. Por ka shumë lagje ku realiteti është i njëjtë: prindër të mbetur vetëm, të rrethuar nga kujtimet, të shoqëruar vetëm nga pritja.
Zëra nga zemra e Luginës
Ne kemi biseduar me bashkëkombas nga mosha 60 deri në 75 vjeç.
Njëri prej tyre na tha:
“Fëmijët i kam të gjithë në gurbet. Nuk rrihet vetëm. Po të kishte këtu, në Luginë, një strehimore, do të shkoja sot.”
Një tjetër shtoi:
“Po të kishte kushte të mira, do të ishte bekim për ne. Nuk është turp të jesh i kujdesur, turp është të jesh i harruar.”
Por ka edhe nga ata që nuk e pranojnë realitetin, të lidhur fort pas idesë se prindi duhet të plaket vetëm në shtëpinë ku ka kaluar jetën. Një mendim që fsheh shpesh një të vërtetë të hidhur: frikën e ditës së nesërme.
Koha për të thyer heshtjen
Është momenti të zgjohemi. Të kuptojmë se qendrat e përkujdesjes nuk janë ndërtesa të ftohta, por shtëpi të reja për zemrat që kanë dhënë gjithë jetën për të tjerët. Janë vende ku prindi nuk është barrë, por pjesë e një familjeje të madhe.
Një qendër e tillë në Luginë të Preshevës do të ishte më shumë se një nevojë sociale. Do të ishte një investim në dinjitetin e brezit që na rriti. Një mundësi që askush të mos plaket vetëm, duke pritur një telefonatë.
Sepse prindi nuk ka nevojë vetëm për ushqim e ilaçe.
Ka nevojë për një dorë që e ndihmon të ecë, për një zë që i thotë “mirëmëngjes” dhe një tjetër që i uron “natën e mirë”.
Ka nevojë të ndihet ende i vlefshëm, ende pjesë e jetës, jo vetëm i kujtimeve.
Dhe kur ajo ditë të vijë, kur dera e parë e një strehimoreje të hapet në Luginë, nuk do të shohim më pleq që rrinë vetëm pranë dritares, duke pritur tingullin e telefonit. Do të shohim buzëqeshje të qeta, shpirtra të ngrohur, dhe një borxh të shlyer ndaj atyre që na mësuan çfarë është dashuria. ( Foto ilustrim)
SAM24.info