Nga Meti KRASNIQI, Zvicër
Në javët e fundit, politika në Kosovë po shfaq një fytyrë që për një kohë të gjatë i ka munguar: një ton më të butë, më të matur, më emocional dhe, mbi të gjitha, më njerëzor. Retorika e ashpër duket se është zëvendësuar nga fjalë më të kujdesshme, nga thirrje për unitet dhe nga përpjekje për t’u afruar me qytetarin. Për shumëkënd, kjo është një frymë e re dhe e mirëpritur. Edhe për mua.
Por pikërisht këtu lind pyetja thelbësore: çfarë fshihet pas këtij ndryshimi?
A kemi të bëjmë me një reflektim të sinqertë politik, apo me një taktikë të përkohshme, pak para zgjedhjeve të parakohshme nacionale të 28 dhjetorit 2025?
Për vite me radhë, politika jonë ka qenë e dominuar nga përplasje të forta, gjuhë përjashtuese dhe logjika “ne kundër tyre”. Ky konflikt i vazhdueshëm nuk ka mbetur vetëm brenda sallës së Kuvendit apo studiove televizive. Ai është përhapur thellë në shoqëri. Ka dëmtuar marrëdhënie miqësore, ka ndarë familje, ka helmuar biseda të zakonshme mes qytetarëve. Polarizimi politik është shndërruar në polarizim shoqëror.
Duhet ta pyesim veten me sinqeritet: a ia vlejti gjithë kjo?
A u fitua diçka thelbësore për shtetin dhe qytetarët, apo thjesht u konsumua energji, besim dhe kohë e çmuar?
Sot, Kosova përballet me sfida serioze dhe komplekse. Ekonomia kërkon reforma të qëndrueshme. Arsimi ka nevojë për vizion afatgjatë. Shteti ligjor kërkon konsistencë dhe guxim politik. Pozicionimi ndërkombëtar i vendit mbetet i brishtë dhe kërkon unitet të brendshëm. Asnjëra nga këto sfida nuk zgjidhet me retorikë përçarëse apo me luftë të përhershme politike.
Politika, natyrisht, është garë idesh dhe interesash. Por ajo nuk duhet të jetë luftë shkatërruese. Forca e një shteti demokratik matet pikërisht në aftësinë që forca të ndryshme politike të bashkëpunojnë kur interesi publik e kërkon këtë. Marrja e përgjegjësisë së përbashkët nuk është dobësi, por pjekuri politike.
Në këtë debat, nuk mund të anashkalohet roli i diasporës shqiptare. Diaspora nuk është vetëm një rezervuar votash që aktivizohet gjatë fushatave zgjedhore. Ajo është dije, përvojë profesionale, kapital financiar dhe, mbi të gjitha, një urë e rëndësishme lidhëse me botën. Pyetja është nëse do të vazhdojmë ta trajtojmë diasporën vetëm si instrument elektoral, apo nëse do ta përfshijmë seriozisht dhe në mënyrë të qëndrueshme në proceset zhvillimore dhe institucionale të vendit.
Kthimi i një gjuhe më të qetë dhe më respektuese në politikë është një sinjal pozitiv. Por sfida e vërtetë fillon pas zgjedhjeve. Nëse kjo frymë zhduket sapo të mbyllen kutitë e votimit, atëherë do të kemi qenë dëshmitarë të një shfaqjeje të radhës. Nëse, përkundrazi, kjo qasje vazhdon edhe në përditshmërinë politike, në vendimmarrje dhe në raport me opozitën dhe shoqërinë, atëherë mund të flasim për një hap të vërtetë përpara.
Sepse bashkimi, dialogu dhe respekti i ndërsjellë nuk janë luks politik. Janë kusht themelor për zhvillim, stabilitet dhe besim qytetar.
Mbetet të shihet nëse ky ndryshim është i sinqertë apo thjesht një strategji e përkohshme. Përgjigjen përfundimtare nuk do ta japin fjalët, por veprimet – sidomos ato pas 28 dhjetorit 2025.
Enkas për helveticALforum.ch
