Nga: Prof. Dr. Xhavit Lipaj, DBA
Healthcare&Management
Nga larg, vendi im duket gjithmonë i bukur, me malet që s’lodhen kurrë së qëndruari, me njerëzit punëtorë dhe me ëndrrën e përjetshme se “herët a vonë do bëhet më mirë.” Por sa më afër që afrohem, aq më i zymtë bëhet realiteti. Jo sepse mungon potenciali, por sepse mungon përgjegjësia, drejtimi dhe ndershmëria.
Çmimet rriten, jeta vështirësohet
Në çdo familje ndjehet pesha e përditshme e çmimeve që ngjiten si hije mbi çdo shpresë.
Buka, energjia, transporti, qiratë, gjithçka është bërë e shtrenjtë, ndërsa pagat mbeten të pandryshuara.
Punëtori punon, por mezi mbijeton. I riu kërkon punë, por gjen derën e mbyllur.
Në vend të stabilitetit, kemi pasiguri. Në vend të planeve afatgjata, kemi fjalë të bukura në fushata.
Dhe më e rënda: askush nuk mban përgjegjësi.
Politika pa drejtim dhe populli që pret
Në vend të udhëheqjes, kemi monologë politikë pa përmbajtje.
Në vend të bashkëpunimit, kemi akuza të ndërsjella.
Në vend të vizionit, kemi ego personale që luftojnë për poste.
Institucionet janë bërë strehë të militantëve, ndërsa profesionistët shtyhen në qoshe.
Çdo ministër flet për reforma, por asnjë nuk jep llogari për dështime.
Populli pret ndryshim, por prej kohësh është mësuar të jetojë me zhgënjim.
Njerëzit janë lodhur nga fjalët, dhe mbase edhe nga vetë shpresa.
Mërgimtari, i lidhur, por i lënduar
Ne që jetojmë jashtë, e shohim më kthjellët se sa e thellë është ndarja mes potencialit dhe realitetit.
Pagujmë taksa në shtete që funksionojnë, shohim se si institucionet punojnë për qytetarin, dhe kur kthehemi në atdhe, përballemi me rremujë, mungesë organizimi dhe një administratë që shpesh s’e di as pse ekziston.
Ne nuk kërkojmë as lavdi, as duartrokitje.
Kërkojmë vetëm një vend që respekton punën, ligjin dhe dinjitetin njerëzor.
Një vend ku ndershmëria të mos jetë dobësi, e ku shërbimi publik të mos jetë privilegj, por detyrë.
E vërteta që dhemb, por duhet thënë
Vendi ynë ka nevojë për udhëheqës që punojnë më shumë se flasin, që ndjejnë përgjegjësi para popullit, jo para partisë.
Ka nevojë për një politikë që sheh përtej zgjedhjeve të radhës, për një moral publik që e ndalon gënjeshtrën dhe e vlerëson kompetencën. Se nuk mund të ndërtohet e ardhmja mbi improvizim, as mbi heshtje.
Ne, mërgimtarët, e duam vendin tonë, por me sy të kthjellët, jo të verbuar nga patriotizmi i rremë.
Dhe ndoshta kjo është forma më e sinqertë e dashurisë: të thuash të vërtetën, edhe kur ajo dhemb.
Vetëm kështu…
