/ Nga Fitore Haklaj /
Kush e tha që ëndërra është një hije
Ajo të ndjek deri në palcë të ashtit
Ecën papritur për të zbritur në vendin e panjohur
Duke zbuluar natyrën e pa paramenduar
E ti je banor i ri i atij vendi
Pastaj ti vë krahët
Fustanin e bardhë më vello pa fund
Ti princeshë për një natë
Nën yjet që shndërritin fytyrën engjëllore
Në qetësinë e paqën merituse
Zërat kishin ngjyrën e ylberit
Fytyrat të thelluara nën hijen e diellit
E trupi fluturonte me vallën e mirësisë
Askush nuk shikonte keq tjetrin
Sytë ishin të mbushur plot dadhuri
Dorën e zgjata duke pranuar tjetrën
Dhembja iku e u zhduk në ërrësiren e hënës
Edhe loti i tjetrit u shndërrua në lëdhatim
Si një zingjirë u përqafuam
Për mos t`u ndarë kurrë
Ëndërr si nuk të njoha më parë
Apo më harrove në shtratin bosh
Nëse vjen edhe një herë tek unë
Shpirtin do e vëj në duart e tua
Do lutem me ty deri në agim
Në ëndërr!
