Nga: Dashnim HEBIBI, Dubrovnik
Duke njohur veten më thellë, kam kuptuar se mbi çdo gjë qëndron karakteri – ai thesari i çmuar që nuk blihet me para, nuk mësohet nëpër shkolla dhe nuk maskohet dot pas asnjë petku. Karakteri është trashëgimi shpirtërore nga prindërit tanë, rrënjë të forta që na formësojnë dhe që nuk mund të zëvendësohen me asgjë tjetër.
Në këtë udhëtim reflektimi, kam kuptuar se ndonjëherë i kam dhënë epitete dhe vlera të pavend disa njerëzve, pa qenë ata vërtet të denjë për to. Për këtë, ndjej nevojën të kërkoj falje – syve të mi që panë ndryshe nga e vërteta, mendjes që gjykoi me nxitim, duarve që ndoshta u shtrinë atje ku s’duhej, zemrës që besoi më shumë seç duhej dhe shpirtit që u lëndua në heshtje.
Ka njerëz që kur u jep një gisht, kërkojnë të të marrin të gjithë dorën; kur u jep mirësi, përpiqen ta shndërrojnë në dobësi. Por një gjë është e sigurt: mund të kemi dritë pafund – në telefona, në llamba, në çdo cep të errët – por asnjë dritë artificiale nuk e zëvendëson dot ndriçimin e diellit. Shkëlqimi i vërtetë nuk imitohet.
Prandaj, kujdes nga mjeshtrit e maskave!
Nga ata që për pushtet, para e përfitime janë të gatshëm të shesin gjithçka, madje edhe dinjitetin e tyre. Mos u mashtroni nga buzëqeshjet e rreme, sepse shpesh pas tyre fshihet etja për interes, jo dashuria e pastër dhe e sinqertë.
Më mirë pak, por e vërtetë – sesa shumë, por e rreme. Drita e karakterit të pastër nuk shuhet kurrë, sepse ajo buron nga shpirti, jo nga fasada. Zot, beko zemërbardhët kudo që janë, ata që ndriçojnë rrugën me veprat e tyre të mira.
Duket sikur gjithnjë e më shumë po harrojmë një të vërtetë të thjeshtë: një ditë, secili prej nesh do të largohet nga kjo botë, në një kohë që askush s’e di. Nuk do të marrim me vete as karrierën, as pasurinë, as titujt. Ajo që do të mbetet pas nesh janë vetëm veprat tona – të mira apo të këqija.
Mos e harxhoni kohën për gjithkënd.
Më mirë pak shokë, por të vërtetë e besnikë, sesa shumë e të pabesë. Karakterin nuk mund ta ndryshoj, sepse e kam të rrënjosur në shpirt, por një gjë do të mundohem të bëj: të mos ua jap dritën time kujtdo. Jo çdo njeri e meriton ndriçimin që vjen nga zemra e pastër.
Luani nuk garon me dhelpra.
Uroj një pasdite të qetë e të ndritshme për të gjithë miqtë e vërtetë, kudo që ndodheni. /SAM24.info