Nga Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Jemi ne që lexojmë faqet e jetës,
apo janë dallaveret që na lexojnë ne?
Shfletojmë librin e ditës me sytë tanë,
por gishtat e fshehur të intrigës
kthejnë faqet para nesh, pa na pyetur.
Çdo fjali që përpiqemi ta kuptojmë
është e nënvizuar nga një dorë e padukshme,
nga interesat që rrisin hijet
dhe nga fjalët që s’janë më të pastra,
por të mbushura me tym.
Lexuesi i sinqertë lodhet,
fjalitë i ngatërrohen si nyja,
se dikush tjetër e ka shkruar
me bojë mashtrimi kapitullin e tij.
Ai pyet:
“Mos vallë unë jam vetëm sy që shoh, ndërsa shkruesit e rremë, më përdorin si pasqyrë për të parë në sa budallallëk mund të besoj?”
Dallaverja nuk ka libra,
ajo i ha librat.
Nuk ka fjalë,
ajo i thyen fjalët dhe i kthen në monedha.
Nuk ka lexues, ajo ka vetëm marioneta
që mendojnë se po lexojnë,
por në të vërtetë po recitojnë
atë që u është futur në gojë.
Por ka një çast,
kur lexuesi i vërtetë zgjohet, shkëputet nga faqja që s’i përket, hedh librin e rremë tutje dhe hap një faqe bosh.
Aty shkruan me dorën e tij
një fjali të vetme:
“Nuk jam unë që më lexoni,
jam unë që zgjedh ç’dua të lexoj.”
Dhe në atë çast
dallaveret digjen si letër e vjetër,
intrigat treten si avuj, se nuk kanë fuqi mbi atë
që guxon të shkruajë vetë.
Vetëm kështu …
