/ Nga: PhD. Xhavit LIPAJ, Andermatt /
Përtej një krize politike, Kosova po përjeton një rrënim institucional dhe moral, që e braktis qytetarin në vend të përfaqësimit.
Në heshtjen e Kuvendit dëgjohet një krismë e mbytur që përshkon kombin. Nuk është më thjesht një krizë politike apo një ngërç procedural. Është simptomë e thellë e një shoqërie që, edhe pse voton, nuk arrin të dëgjojë zërin e saj të përfaqësuar në institucionet që vetë i legjitimon.
Çdo herë që i njëjti emër propozohet dhe rrëzohet, jo nga inati, por sepse nuk i plotëson kushtet, as morale, as përfaqësuese, dhe megjithatë rikthehet pa reflektim, pa alternativë, pa përgjegjësi, vendoset një tjetër gur mbi varrin e dialogut politik.
Nuk është më kandidatura ajo që diskutohet, por një këmbëngulje e verbër, që shndërrohet në tallje me procesin dhe me qytetarin.
Në vend që të kërkohet një figurë që bashkon, imponohet një figurë që ndan dhe nuk përfaqëson. Dhe kur një figurë që ndan ofrohet si zgjidhje kombëtare, nuk kemi të bëjmë me forcë, por me shenjë dobësie, me mungesë alternative dhe papërgjegjësi shtetërore.
Kuvendi, si zemra e demokracisë përfaqësuese, është bllokuar në një qark vicioz.
Argumenti ka humbur, debati është zëvendësuar nga heshtja, ndërsa qytetari , ai që votoi, pret, jo më me shpresë, por me dëshpërim.
Përsëritja mekanike e së njëjtës kandidaturë, pa rinegocim, pa autokritikë dhe pa fleksibilitet, është një përçmim institucional ndaj qytetarit. Është ngrirje e shtetit dhe kërcënim për themelet e demokracisë parlamentare.
Aty ku mungon marrëveshja, duhet të ofrohet alternativë. Aty ku mungon konsensusi, duhet të mbizotërojë pjekuria. Kur mungojnë të dyja, kemi bllokim, jo thjesht të një procesi, por të vetë shpresës kolektive.
Kjo nuk është më krizë teknike. Është dështim moral. Është pasqyrë e një klase politike që nuk i përfaqëson qytetarët, por i përdor ata si justifikim për betejat e saj të brendshme.
Në këtë vend, nuk mungon vetëm një Kryekuvendar. Mungon integriteti, mungon përulësia për të dëgjuar zërin e popullit, mungon kultura e shërbimit ndaj publikut.
Një popull që përfaqësohet keq, nuk shpreson më përmes votës, por zgjohet përmes vetëdijes. Ai refuzon arrogancën. Kërkon ndryshim. Dhe e kupton, më në fund, se nuk ka demokraci që mbijeton me njëmbëdhjetë dështime pa pasoja.
Ndoshta hera e dymbëdhjetë nuk është më vetëm një votim. Është një mundësi për të thënë, si komb: Mjaft ishte.
Dhe të fillojmë nga e para — jo me emra, por me vlera.
( SAM24.info)