Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Kjo është koha jonë. Një kohë që nuk pret. Një moment kur duhet të veprojmë dhe jo të shtyjmë për nesër apo pasnesër. Është koha kur duhet të bëjmë pikërisht atë që bota e quan të pamundur.
Ne jetojmë në një botë të lodhur nga fjalët që nuk bëjnë asgjë, nga premtimet boshe që nuk i kalojnë as kufijtë e tryezës ku janë thënë. Njerëzit janë mësuar të thonë “nuk ka mundësi” dhe nuk bëjnë as edhe një hap të vetëm drejt zgjidhjes. Por ne nuk jemi si ata. Ne nuk jemi njerëz që ulen, presin dhe ankohen.
Ne jemi ndryshe. Ne ngrihemi edhe kur nuk ka dritë. Ecim edhe kur përpara nuk ka rrugë. Flasim edhe kur askush nuk dëgjon. Nuk i nënshtrohemi heshtjes, nuk e pranojmë statikun si fat. Të pamundurës do t’i japim emër. Dhe emri i saj do të jetë: Veprim.
Kur dikush do të na thotë: “Kjo nuk është bërë kurrë më parë,” ne do të përgjigjemi: “Atëherë është koha të bëhet.” Kur të dëgjojmë: “Ju nuk keni forcë,” ne do të themi: “Forcën nuk e kemi trashëguar, e kemi krijuar vetë.” Kur të na thuhet: “Është e tepërt,” ne do të qëndrojmë të palëkundur dhe do të deklarojmë: “Jo, është e vonuar.”
Sepse e pamundura nuk është një mur. Është vetëm një justifikim që e pengon ndryshimin. Dhe ne nuk jemi në kërkim të justifikimeve. Ne jemi në kërkim të ndryshimit. Ai ndryshim fillon me një njeri që guxon. Pastaj bëhet dy. Pastaj bëhet popull. Dhe pastaj, pa zhurmë e pa lavdi të pavlerë, bëhet histori.
Kush jemi ne që të mos guxojmë?
A nuk kemi trashëgimi të përvuajtshme?
Para nesh, të tjerët guxuan me më pak: me uri, me gjak, me duar të zbrazëta, por me zemra plot. Ndërsa ne – kemi zë, kemi mendje, kemi shpirt. Dhe mbi të gjitha: kemi njëri-tjetrin.
Ndaj, nga kjo ditë nuk ka më vend për fjalinë “nuk mundet.” Ka vetëm një drejtim: “Do të bëhet.” Dhe do të bëhet, jo për lavdi personale, por për atë të ardhme që na sheh nga larg dhe na pyet:
“A e pate guximin të bësh diçka që askush nuk e bëri?”
Po. Ne do ta kemi atë guxim.
Do ta bëjmë.
Dhe kur të kthehemi pas, nuk do të themi: “Ishte e pamundur.”
Por me zë të qetë e të fortë do të themi:
“Ishte jona. Dhe e bëmë.”
Teksti im ftonë të mos harrojmë fuqinë që kemi: zërin, mendjen, shpirtin – dhe njëri-tjetrin. Dhe mbi të gjitha, na kujton se do të vijë një ditë kur e ardhmja do të na pyesë: “A e pate guximin të bësh atë që askush tjetër nuk e bëri?” – dhe përgjigjja jonë duhet të jetë: “Po. Dhe e bëmë.” ( Foto ilustrim)
SAM24.info