Nga Dashnim HEBIBI
…bërtita,
bërtita,
sa munda — në mes të Cyrihut.
Dhe e pashë mirë,
si po lindte dita,
si po ndizej qielli me ngjyra,
si po më zgjonte shpirti me një zë të vetëm —
të bardhën.
Qielli përplot me ngjyra,
por vetëm ajo më foli.
E bardha — si heshtje që merr frymë,
si fjalë që nuk lind, por kuptohet.
E pyeta me zemër,
çka të tha qielli sot?
Dhe ajo m’u përgjigj me dritë, pa fjalë:
“Dashuri.
Pajtueshmëri.
Mirësi.
Një jetë e kemi,
ta jetojmë pa hije.”
E ndjeva botën të më bëhej më e lehtë,
si një kujtim që më fal paqe,
si një shpresë që më mëson të dua sërish.
Qytet i qetë,
i bukur,
i përkryer në heshtje —
por unë e ndjeva zhurmën time brenda.
Kafshova buzën e rinisë
dhe m’u duk vetja
në Livadhet e Shehut,
mbi Preshevën e bukur,
ku bari flet me erën,
e dielli hap sytë ngadalë mbi fëmijërinë time.
Fola me batanijen e qiellit,
si dikur,
kur çdo yll kishte emër të njohur,
kur mallin e shkruaja me gishta në ajër
dhe ai më përgjigjej me një frymë.
Mall, sa mall…
e thirra,
e thirra përsëri,
por kot —
britma e Cyrihut është ndryshe.
E pastër, e ftohtë, e huaj.
Si një pasqyrë që të refuzon,
por të mban në kujtesë.
Ah, Preshevë e bukura Preshevë,
më e ngrohtë se zemra e Cyrihut,
më e butë se drita mbi Paris!
më e vërtetë se çdo përrallë që më ka rritur.
“Puthi sytë, po deshe edhe ballin,”
më tha një kujtim nga vjeshta e vitit 1995,
kur koha ecte zbathur mbi gjethe,
dhe dashuria kishte aromë balte e shiu.
Vjeshtë…
ti ke bukurinë e rrallë të mallit,
si këngë që s’ka fjalë,
por di të të prekë në shpirt.
E ndërsa muzika më mbështjell me melodinë e saj,
ndjej se çdo rrahje zemre dashurohet me tjetrën,
pa urdhër, pa arsye, pa matje.
Në Cyrih, nën një qiell të bardhë,
unë e dëgjova veten të flas me yjet,
dhe ata më thanë:
“Mos harro —
një shpirt nuk ka adresë,
ai vetëm udhëton.
Dhe çdo rrugë që të çon në dashuri,
të kthen në shtëpi.”
Dhe unë heshta.
Sepse ndjeva se malli,
dashuria
dhe e bardha —
janë e njëjta frymë,
që s’ka emër,
por ka zemër.
