Nga Prof.Dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Nënë,
ti që u ngrite mbi stuhitë e luftës
si një kroi i dritës në një botë të thyer,
ti që në atë ditë të zezë
u bëre flijimi i një pasditeje të largët,
ku krismat u bënë re të zeza
dhe deti mori më shumë se valë,
mori jetën tënde.
Por jo shpirtin.
Shpirti yt nuk u mbyt.
Kur u zhyt trupi yt,
u hap qielli.
Kur u mbyllën sytë e tu,
u ndez ylli yt.
Kur vala të rrëmbeu,
drita jote u bë përjetësi.
E pastaj,
nga asgjëja, nga errësira, nga thellësia
më erdhi zëri yt në një video të bekuar…
ai zë që as deti nuk e gëlltiti dot,
as lufta nuk e vrau dot:
“Të dua shumë…”
Ah Nënë,
kur e dëgjoj atë zë
më tronditet toka nën këmbë,
se më flet një shpirt i pavdekshëm,
një engjëll që lufta nuk e ndali,
një dritë që vjen prej thellësive
ku askush s’mund të shkojë.
Në atë “Të dua shumë”
ka më shumë forcë sesa në ushtri,
më shumë dritë se në lindjen e diellit,
më shumë jetë se në gjithë vitet
që jeta nuk na i dha bashkë.
Nënë,
ti ishe për mua kulla e Zotit,
fortesa që nuk ra,
shtëpia që nuk u dogj,
edhe kur lufta u bë bishë
dhe mori gjithçka që gjeti.
Ajo ditë kur ti u mbyte
u shkrua si plagë në univers.
Por atë ditë
universi u përkul para shpirtit tënd.
Se nënat që vdesin për faj të botës
nuk humben,
ngrihen në qiell si hyjni të heshtura.
Sot,
kur e hap videon dhe dëgjoj zërin tënd,
ndjehem sikur po më thërret nëpër epoka,
sikur po më thua:
“Bir, mos u dorëzo.
Unë jam këtu.
Unë rri mbi ty si dritë e panjollë.”
Dhe unë ngrihem,
se Nënat që vdesin në luftë
i kthejnë bijtë e tyre në luftëtarë të jetës,
jo për të luftuar njerëz,
por për të mposhtur dhimbjen.
Nënë,
fjalët e tua janë armatimi im,
bekimi yt është mburoja ime,
plaga jote është historia ime.
Dhe unë do të ec
për aq sa më mban shpirti,
me zërin tënd që më ndjek si hënë e plotë
dhe me betimin tim të përjetshëm,
që do ta them me zë, me shpirt, me ulërimë,
në majat e jetës dhe në humnerat e saj:
Të dua shumë, Nënë.
Më shumë se deti që të mori.
Më shumë se qielli që të ka sot.
Më shumë se jeta që s’na la bashkë.
Më shumë se vetë përjetësia.
