Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Ne, bijtë e mërgatës,
jemi udhëtarë mes dy dritareve të shpirtit:
njëra hapet nga lindja e diellit mbi vendlindje, tjetra nga perëndimi i tij mbi tokën ku jetojmë sot.
Zemra jonë rreh në dy brigje njëherësh,
si një daulle e lashtë që thërret
herë në gjuhën e nënës, herë në heshtjen e botës së re.
Malli ynë nuk është thjesht kujtesë,
është një lumë i madh që s’mund ta ndalosh me grusht,
është gjaku që qarkullon
nga rrënjët e një ulliri të vjetër
tek degët që kërkojnë dritë në qiellin e huaj.
Ne nuk jemi të humbur,
jemi të ndarë.
Përkatësia jonë është si një flamur me dy anë:
njëra anë digjet nga dielli i fëmijërisë,
tjetra laget nga shiu i udhëve të gjata.
Shpesh pyesim veten:
A jemi më të afërt me tokën ku lindëm
apo me tokën ku ndërtuam shtëpinë tonë të re?
Dhe përgjigjja vjen e qetë si një urti e lashtë:
Ne jemi ura.
Dhe ura nuk zgjedh njërin breg,
ajo mban të dy.
Në këtë ndarje të shenjtë të zemrës
nuk fshihet dobësia,
por fuqia për të parë botën
me dy sy që nuk mbyllen kurrë njëherësh:
njërin sy për kujtesën,
tjetrin për mundësinë.
Ne jemi mërgimtarë, po,
por në damarët tanë qarkullon një atdhe i dyfishtë,
një që na bëri të lindim,
dhe një që na mësoi të rritemi.
Dhe ndoshta madhështia jonë është pikërisht kjo:
të jemi dy vende në një zemër,
dy kohë në një frymëmarrje,
dy drita në një shpirt.