Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Nuk nisa asnjë udhëtim,
por jam më larg se kurrë.
Nuk hapa derë, as rrugë,
por humba në një botë pa kthim.
Në heshtjen time ka rrëmuar një klithmë,
si një zog që s’e njeh më qiellin,
dhe sytë e mi, të hapur për botën,
ishin të mbyllur për vetveten.
Sa herë mendova se po jetoj,
po harroja të jem gjallë.
Ishte një jetë me rregulla të huaja,
një frymë që nuk më përkiste.
U bëra një siluetë në pasqyrë
që s’më njihte kur e përshëndesja.
U fsheha pas buzëqeshjeve të lodhura
që i dhurova të tjerëve… por jo vetes.
Pastaj ndodhi heshtja.
Një heshtje që nuk ishte bosh,
por rnjë portë.
Një krisje në murin e brendshëm
që s’e kisha vërejtur më parë.
E aty… aty ndjeva një zë.
Jo zë si fjalë,
por zë si praninë e dikujt të harruar.
Dikujt që më kishte dashur pa kushte,
Unë.
U ula pranë vetes sime
siç ulet njeriu pranë një miku të vjetër
që nuk e ka parë prej një jete.
Dhe nuk flisëm,
por kuptuam gjithçka.
Kuptuam që mungesa s’ishte e rastit,
që harresa ishte mbrojtje,
dhe largësia ishte mbijetesë.
Por tani nuk kishte më nevojë për to.
S’kisha bërë asnjë hap fizik,
por e kisha përshkuar universin tim.
Dhe atje, në thellësinë e qetë të shpirtit,
e gjeta shtëpinë që kisha kërkuar jashtë.
Jo me lavdi, jo me fitore,
por me pranimin e asaj që jam:
një njeri që bie… por ngrihet,
që humbet… por kujton,
që largohet… por më në fund kthehet.
