/ Nga: PhD. Xhavit LIPAJ, Londër /
Po të isha me shokë shumë, ndoshta
do të humbja veten në zhurmën e tyre,
në duart që trokasin, në fjalët që nguten,
në premtimet që fryhen e treten,
si flluska sapuni në dritën e mëngjesit.
Por kam pak, por të mirë.
Ata s’janë hije që më ndjekin në dritë,
as pasqyrime të mia në kohë të zbrazëta,
janë gurë të rrallë në themelin tim,
të heshtur, të peshueshëm, të vërtetë.
Po të isha me shumë, ndoshta do më duartrokisnin më tepër,
por kush do më dëgjonte kur hesht?
Kush do ta njihte frikën time pa zë,
kur mbrëmja e shpirtit më fton të rrëzohem
e unë veç dua një sy që s’pyet, por që sheh?
Të kesh shumë nuk është pasuri,
është nganjëherë thjesht zhurmë e zbukuruar.
Të kesh të mirë, është qetësi që qëndron
kur të gjithë largohen dhe koha bëhet gur.
Në një botë ku numrat bëjnë bujë,
unë i përmbahem cilësisë së shpirtit.
Nuk dua turma që më duan për dukje,
dua pak zemra që më ndjejnë pa fjalë.
E kjo, miku im, është filozofia e rrallë:
Më mirë një qiri që ndriçon një natë të vërtetë,
se një mijë yje që digjen për sy të botës.
Se thellësia s’matet me sasinë e duarve,
por me heshtjen që s’dridhet, me praninë që s’ikën, me fjalën që nuk shitet, e miqësinë që mbetet, edhe kur bota rrëzohet si letër në shi.
Kështu që, po, kam pak, por kam thesare.
Dhe kjo është më shumë se e mjaftueshme.
Se kur dielli perëndon,
të vërtetët nuk të lënë në errësirë.