Nga: ILDIJE XHEMALI (ELBASAN)
Ildije Xhemali është shkrimtare dhe poete e cila ka botuar 10 libra. Aktualisht jeton në qytetin e Elbasanit. Ajo është pensioniste por shpirti i saj rinohet çdo ditë e më tepër nga vargjet që ajo thur çdo ditë.
(Ndaj përjetimet e një Studenteje)
Dipllomën në mjeksi
rrëmbeva
duke studiuar
në netët pa gjumë.
Kohën e dashurisë
në më të rëndomtat punë,
e barabartë në shokë
të isha dhe unë.
Injorova dje,
injoroj dhe sot
me rezultatet Ekselent!
E huaja Dje,
e padëshiruara Sot!
Shtet evropian
shkel Racizmin!
PËR TY
(Për më të thjeshtat)
Të gjithë marsin ta uroj,
Ty,
që me fshesë e leckë
o sfidon jetën që të takoi.
Ke një djalë, një çupë
një burrë,
i pazoti, i sëmurë, i papunë.
Ti, ditës derdh djersë,
natës, pa gjumë.
Meraku të ha, të bren,
shtigje,
kërkon dhe gjen
tënden djersë, pelerinë,
fëmijtë ta kenë.
Eh, moj Nënë heroinë,
e pafjalë,
mos u step, në krah i qëndro intektuales, deputes,
je e barabartë me ato.
LUTJE ZOTIT!
(PROZË – poetike)
Krijuesi im,
Krijuesi i Gjithësisë!
Më plotëso një dëshirë, në është e mundur:
Kur t’më marrësh pranë teje në atë botë,
më ço pranë të pafajshmëve që lufta, me mjetet e saj, ua ka prerë jetën në mes
Në qofshin fëmijë, më fal edhe qumështin e lehonës që t’i ushqej dy fëmijë të kampeve kundërshtare.
Në qofshin dy vajza në moshë martese, më fal dhe nga një vello t’i shoh nuse, paçka se janë të kampeve armiqësore!
Në qofshin dy luftëtarë që njëri – tjetrin kanë vrarë, më fal një sofër pajtimi, që bashkë të hanë në miqësi, të paktën një vakt ushqimi!
Në qofshin dy nëna, fëmijtë vrarë, më fal dhuntinë që dhimbjen t’ua mpak.
Në qofshin dy komandant kundërshtarë (ata rrallë bien në shesh të betejave) gjykoji vetë, e zonja s’jam.
Luftrat nisin në gjaknxehtësi të kokave të nxehta që llogjikën e sytë ua errëson. Dhimbja noton në lumenjtë e gjakut, të derdhur nga bijtë e rritur larg lluksit dhe kasaphana përfundon me nënshkrime tavolinave.
Ç’thonë dhe si luajnë aktorët e sotëm, më qartë gjykohet nesër nga spektatorët gjakftohtë, por TË DREJTËS asnjëherë nuk i lejohet të ulet në vendin e duhur, ai vend gjithmonë është i zënë nga të padrejtët.
Por unë SOT nuk di të dalloj shtirjet dhe të vërtetat tek mendimet e “skenaristit”, as prapaskenat e qëllimet e “regjizorit” të tragjedisë që detyrohen të luajnë dy a më shumë popuj të detyruar për të luftuar si gladiatorë,
duke derdhur gjak në skenat e teatrit të kohës.
ZOT, gjykimi përfundimtar i vërtetë, l DREJTË të takon Ty dhe vetëm Ty!
TË MËDHENJ NDALENI LUFTËN
Nga Lindja e largët të vrarët bërtasin.
Të pafajëshmit, fëmijtë fort thërrasin:
“Ndaleni luftën, boll, nuk u ngopët me gjak?
Tek ne vratë, shkatërruat, kjo nuk qe pak.
Kur ne vriteshim e priteshim bota heshti.
Mbi ne bloza, gënjeshtra, asnjë çast s’reshti.
Në gjakun tonë u mbytëm dhe rilindëm.
“Botë e tretë” dje dhe sot, jo s’u përfillëm.
Por nuk ia urojmë askujt, fatin tonë.
Besojmë në një Zot, asnjëher’ s’është vonë.
Falje të kërkoni dhe popujt të qetë t’i lini.
Të mëdhenj: “NDALENI luftën, larg armatimi!”