Nga Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Nuk ka kufi që ndan një zemër,
as male që ndalojnë një dritë,
kur një gjuhë flet me shpirt,
dhe një komb kujton me gjak.
Shqipëria s’është vetëm tokë,
është ndjenjë që frymon në çdo krah,
kur një fëmijë në Prizren
shkruan me dorën e Kosovës,
atë që një nënë në Shkodër
ka ëndërruar dikur me lot.
Në Tetovë, e Kërçovë, në Preshevë e Bujanovc,
pëshpërit era të njëjtën uratë,
si t’u thoshte maleve të Sharrit:
“Nuk ka ndarje në dritën që ndriçon!”
Dhe andej nga Ulqini e Tuzi,
ku deti flet me zërin e lashtë të ilirëve,
shpirti ngjitet si flakë e heshtur
në gjuhën që s’e shuajti as perandoria.
Ne jemi pesë horizonte të një dielli,
që lind mbi një komb të vetëm,
me plagë të përbashkëta,
me këngë që s’kanë nevojë për përkthim,
me gjuhë që është frymë e përjetshme,
si shpirti që s’e ndan dot as koha.
S’është bashkimi i kufijve që na mungon,
por bashkimi i kujtesës me ndërgjegjen,
i dashurisë me përgjegjësinë,
bashkimi që fillon në shpirt,
dhe bëhet dritë në çdo zemër shqiptari.
Një ditë, kur historia të lajë duart nga gjaku,
e mendjet të mos maten me territore,
do kuptojmë më në fund:
se ne jemi të bashkuar,
dhe kështu do të mbetemi,
se bashkimi ynë nuk është ëndërr,
është frymë që jeton.