Nga: Majlinda Sulejmani, Zvicër
Këtë foto nuk e kam bërë vetë – ma dërgoi një i afërm nga rajoni i Gjilanit. Dhe ndonëse nuk isha aty fizikisht, emocioni që më shkaktoi është i fortë dhe i vërtetë. Sepse nuk ka nevojë të jesh aty që ta ndjesh peshën e mungesës së respektit.
Jemi rritur me fjalë të mëdha: nder, traditë, respekt për të vdekurit, për tokën, për rrënjët. Por sa vlen gjithë kjo, kur varret e të afërmve tanë ndodhen të rrethuar me tokë të djegur? Kur zgjidhja më “praktike” duket të jetë ndezja e zjarrit, në vend të përkujdesjes?
Të djegësh barin në varreza nuk është pastrim – është mungesë përgjegjësie. Mungesë ndjeshmërie. Mungesë kulture. E është për të ardhur keq që ky mentalitet po përsëritet çdo vit, pa reflektim, pa ndryshim.
Këtu nuk flitet vetëm për hijeshi vizuale – por për dinjitet njerëzor. Çdo gur mbi atë tokë mban një histori, një emër, një dhimbje, një dashuri. Është vend ku ndalemi për të kujtuar, për të lutur, për të falënderuar ata që s’janë më – e jo për të parë gjurmët e zjarrit.
Dhe më pyes veten:
A do të donim që fëmijët tanë t’i vizitojnë gjyshërit në një vend me erë tymi e tokë të djegur?
A do të na vinte mirë nëse varri i nënës apo babait tonë do të ishte në mes të shkretëtirës së pluhurit e hirit?
E nëse përgjigjja është jo, atëherë pse lejojmë që kjo të vazhdojë?
Koha është që të ndalim këtë praktikë të padrejtë dhe të turpshme. Koha është për më shumë kujdes, ndjeshmëri dhe veprime me vetëdije. Sepse mënyra si i trajtojmë të vdekurit flet shumë për mënyrën si jetojmë ne të gjallët.
SAM24.info