(Për 30 Majin 2025, Ditën e Doktoratës dhe Titullit “Profesor”)
Nga: Xhavit LIPAJ, Londër
( Enkas për sam24.info)
Nuk e kam filluar këtë rrugë në Londër,
por atje ku fjala ishte më e rëndë se gurët,
ku pluhuri i rrugës ngjitet pas shpirtit,
ku këpucët s’e njihnin asfaltin
dhe libri nuk ishte në rafte,
por në fytyrat e njerëzve që mbanin botën me duar të lodhura.
Diploma ime ka erë bore nga Andermatti,
ka frymë mali nga Temali,
ka rrahje zemre të nënës që s’më pa të ngjitesha,
ka gurin që ruajti hapat e mi të parë,
dhe lotin e heshtur të atij pacienti me demencë
që më shtrëngoi dorën si të më thoshte:
“Ti e di çka ndiej, edhe pse unë s’e di më kush jam.”
Profesor nuk u bëra kur ma dhanë titullin,
por kur më pyeti një student:
“A ka shpresë për botën?”
dhe unë s’mund t’i flisja nga librat,
por vetëm nga plagët që i kisha kthyer në dritë.
Kam folur me gurë,
kam lexuar në heshtje,
kam ndërtuar ura nga kujtesat e shkurtra
për ata që e kishin humbur rrugën në vetvete.
Dhe çdo fjalë që kam shkruar
ka kaluar më parë nëpër zemrën time si rrufe.
Në vend të audiencave me duartrokitje,
kam pasur dhoma të ftohta me njerëz që më prisnin si dritë.
Në vend të famës, kam pasur net pa gjumë
ku dhimbja më fliste në gjuhën e shpirtit.
Sot, në këtë qytet të madh,
ku famën e ndjekin hijet,
nuk e kërkoj madhështinë në sallat me drita,
por në sytë e një fëmije që më sheh si model,
jo se kam tituj, por se nuk kam harruar të jem njeri.
Kjo ceremoni është për ta,
për çdo plakë në shtëpinë e kujdesit,
për çdo student që ka dyshuar në veten e vet,
për çdo njeri që beson
se edhe vuajtja mund të kthehet në dituri.
30 Maji 2025 është veç data.
Por historia ime nuk ka nisur në këtë sallë.
Ajo ka lindur aty ku shpresa nuk e kishte lehtë,
por nuk u dorëzua kurrë.
Kjo diplomë nuk është kulmi i rrugës,
por ftesa për ta ndriçuar më tej rrugën e të tjerëve.
Ajo është fjala ime e falënderimit për jetën,
që më theu, më ndreqi, dhe më bëri mësues,
jo i letrës, por i dritës që lind nga plagët e shëruara me dashuri.