/ Nga: PhD. XHAVIT LIPAJ, Andermatt /
Të gjithë thonë:
“Koha i shëron plagët.”
E unë qesh në heshtje.
Se jam bërë plagë vetë.
Jo në mish, por në frymë.
Jo në trup, por në kujtim.
Dhe koha, ajo mbretëreshë e verbër, ecën me kurorë floriri mbi baltë, duke mos parë asgjë.
Kush e shpiku këtë gënjeshtër të ëmbël,
që koha shëron?
Ndoshta dikush që kishte frikë të ndjente,
ose që s’dinte si të pranonte humbjen.
Dhe ne, si zogj pa qiell,
u kapëm pas frazave,
si pas degëve,
që thahen pa e kuptuar
Nuk është koha ajo që shëron,
por harresa.
Jo harresa si çlirim,
por harresa si mpirje.
Ajo që nuk shëron, por mbulon,
si dëbora trupin e një të vdekuri.
Të bardhë, të pastër, të ftohtë,
por prapë i vdekur.
Ka plagë që nuk zbuten me vite, por rëndojnë.
Si një gur që rritet në gjoks,
derisa fryma të bëhet peshë,
e të duket më e lehtë se dashuria.
Ka plagë që janë lutje pa adresë,
zëra pa përgjigje,
letra që nuk,
dërgohen kurrë.
Mos më thuaj më që koha bën mrekulli.
Mrekullitë nuk janë kronologjike.
Ato ndodhin kur,
njeriu bëhet i vërtetë.
Kur qan në heshtje pa u turpëruar,
kur ndalon së bëri sikur ka kaluar,
kur përqafon atë që nuk do të largohet: atë që ka humbur, atë që dhemb, atë që nuk është më.
Dhimbja nuk është sëmundje,
është dëshmi.
Dëshmi që ke dashur.
Që ke humbur. Që je gjallë.
Koha nuk shëron.
Koha kalon.
Shërimi vjen kur ndalemi, dhe e dëgjojmë veten,
në të vetmin vend ku as koha s’ka pushtet:
në thellësinë e shpirtit,
ku gjithçka është e vërtetë,
e dhembshme,
dhe e pastër.