Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Fjalët e mia kurrë nuk mi mori era,
as atëherë kur i thashë në mes të furtunës,
as kur i lashë në dorën e tjetrit,
as kur u tretën në heshtjen e një dhome bosh.
Ato ishin zëra që nuk kërkonin bujë,
por të kuptoheshin.
Ishte e vërteta ime që ecte zbathur,
nëpër gjuhë të mbyllura e sy të ftohtë.
Unë nuk fola për të bindur botën,
por për të mos e humbur vetveten.
Çdo fjalë ime ishte një grimcë shprese,
një dhimbje që nuk desha ta lë brenda,
një kujtim që nuk desha ta vdes.
Dhe kur më thanë: “Askush s’të dëgjon,”
unë buzëqesha…
se nuk flisja për të tjerët,
por për ta shpëtuar shpirtin tim nga heshtja.
Era erdhi, vrapoi, u bë stuhi,
shkuli gurë, rrëzoi shtëpi,
por nuk i preku fjalët e mia.
Ato s’ishin fletë letre, por damarë që rrihnin me mua.
Ishte zëri im që kthehej brenda
jo për të bërtitur, por për të shëruar.
Ka fjalë që nuk vdesin as kur harrohen,
se janë shkruar në palcën e qenies.
Ka të vërteta që heshtin për vite,
dhe pastaj shpërthejnë si dritë në një natë pa yje.
Ka shpirtra që nuk duan të jenë të dëgjuar,
por të pranohen.
Fjalët e mia…
mund të mos i gjejë askush në faqe libri,
mund të mos bëhen kurrë citate,
por janë aty, në rrahjet e mia,
në kujtimet që kurrë s’do t’i shes për paqe të rreme.
Unë jam njeriu që foli kur të gjithë heshtën,
që shkroi kur letrat u dogjën,
që besoi te fjala si shpëtim.
Dhe sado të më marrë koha,
fjalët e mia… kurrë nuk do t’i marrë era.
XL, Gusht 2025