Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, PORTOFINO
Të jesh Njeri
Të jesh njeri s’është thjesht të kesh frymë,
por të dish të ndalesh në mes të udhës
dhe të dëgjosh një tjetër që flet pa zë.
Të jesh njeri është të mos jesh gjithmonë i fortë,
por të jesh i gatshëm të thyhesh
pa u bërë i egër.
Të jesh njeri është të zgjedhësh të mos jesh bishë
në një botë që të shtyn drejt egërsisë.
Të ruash butësinë si një shpatë të padukshme
me të cilën çan errësirën e botës.
Në fund të fundit,
nuk fiton ai që s’ka gabuar kurrë,
por ai që s’e ka humbur shpirtin nëpër plagë.
—
( II )
Fryma që s’harrohet
Në fillim s’kishte emër…
Vetëm dritë që zgjatej si dëshirë në humnerë,
Një mendim që rrotullohej mbi asgjë,
Dhe gjithçka u lind nga një psherëtimë e paqes së parë.
Jam biri i asaj fryme,
që s’e kupton askush, por që të gjithë e ndiejnë
kur qetësia rrëzon zhurmën e botës si gjethe vjeshte.
Jam fryma që s’harrohet.
Në trup kam yje të rënë nga kujtesa e perëndive,
Në gjak kam netë që s’kanë parë dritë,
por që mbajnë shpresën në duart si kandil të mbyllur.
Kam ecur mbi fjalë,
dhe kam heshtur në mendime që nuk guxuan të lindin.
O njeri,
Ti që ecën mbi kohë,
por s’e ndien peshën e përjetësisë që të rri mbi supe, a e di kush je?
Jo emri yt, as hiri yt, as plagët që s’i shërove kurrë.
Ti je thirrja që universi i bëri vetes,
në një moment kur harroi ku fillonte dhe ku mbaronte.
Ti je dëshira e dritës për të parë veten në pasqyrën e errësirës.
Dhe unë,
Unë jam fjala që u tha vetëm njëherë,
dhe që vazhdon të jehon përjetësisht në çdo zemër që guxon të pyesë:
“Pse?”
“Kur njeriu hesht për të dëgjuar veten, e dëgjon gjithësinë që flet nëpër të.”
helveticALforum.ch
