Nga: Prof.dr.Xhavit LIPAJ, Zvicër
E kam një dritare të vogël, aq të vogël,
sa duart e mia mbulojnë, horizontin që më jep.
E vendosur mes murit të trashë të kohës
dhe një qielli që s’e njeh as emrin tim.
Nga aty, çdo gjë që shoh është e filtruar
nga madhësia e kornizës, nga drita që hyn.
Dikur mendoja se kjo ishte pengesë,
një kufi që më ndalonte të shihja botën.
Por vitet më mësuan se nuk është madhësia, ajo që përcakton çfarë syri kap,
por shikimi që zgjedh ku të përqendrohet
dhe zemra që di ç’do të shohë.
Përmes saj kam parë lindje diellesh
që librat kurrë nuk i përmendën,
shi mbi gurë të harruar, fytyra të qeshura
që s’do t’i shoh më kurrë.
Kam parë shpresa si zogj mbi çati
dhe dështime si gjethe të vjeshtës,
që bien pa zhurmë, por ndryshojnë gjithçka
në heshtjen e vet të butë.
Dritarja ime e vogël është dëshmitare
e kohës që kalon pranë pa më pyetur.
Më kujton se jeta nuk është shëtitje e pafund, në fusha të hapura,
por mozaik çastesh të vegjël
të lidhur me fijet e kujtesës.
Kam kuptuar se kjo hapësirë e kufizuar
më dha një dhuratë të fshehtë:
në vend që të humbem në pafundësi,
mësoj të thellohem në detaje.
Në një fije drite mbi një filxhan,
në një pikë shiu që pasqyron qiellin,
në një frymëmarrje që mbart të gjitha
historitë e mia të hershme.
Dritarja më mëson për lirinë:
jo si hapësirë të madhe për të bredhur,
por si aftësi për të gjetur thellësi në çdo kufi.
Më mëson për vetminë:
jo si boshësi,
por si vend ku dëgjon
zërin tënd të brendshëm.
Më mëson për kohën:
që nuk ecën gjithmonë drejt,
por ndonjëherë rri pezull
në një rreze drite të mëngjesit.
Në mbrëmjet e vona, kur jashtë është terr,
dritarja ime nuk më ofron pamje,
por më rikthen tek vetja.
Atëherë kuptoj se kjo kornizë e vogël
është një pasqyrë,
ku shoh jo botën, por mënyrën
si e kam dashur dhe humbur atë.
Ndoshta një ditë muret do të shemben,
dritarja do të zgjerohet dhe do të shoh gjithçka.
Por kam frikë se atëherë do të humbas
mësimin e këtij shikimi të kufizuar:
që s’ke nevojë të shohësh gjithçka
për të ndjerë se ke parë mjaftueshëm.
Kjo është dritarja ime e vogël e jetës,
e vogël në dukje,
por e pafundme në thellësinë
që më ka mësuar.
Vetëm kështu…
X.L, Gusht 2025