Nga Prof.dr. Xhavit LIPAJ, Zvicër
Dhimbja s’erdhi të më rrëzojë,
as të më bëjë hi nën erë,
ajo trokiti në pragun tim
si mësuesja më e ashpër,
që flet pa zë,
por lë gjurmë të pashlyeshme.
Ajo ma mori rehatinë,
ma thyeu gjumin e qetë,
dhe më uli përballë vetes
në bankën e shkollës së brendshme,
ku librat janë plagët
dhe fletoret janë kujtimet.
Më mësoi se njeriu nuk rritet
nga duart e buta të lumturisë,
por nga shtrëngata që ia shqyen krahët,
që ia mëson artin e fluturimit
pa krahë, vetëm me guximin e shpirtit.
Më mësoi se shpresa s’është dritë e gatshme,
por shkëndijë që ndizet
kur errësira bëhet mbytëse.
Se forca nuk është muskul,
por aftësia për të buzëqeshur
kur syri është i lagur nga loti.
Dhimbja më detyroi të shoh
atë që nuk doja ta shihja: dobësinë time,
krenarinë time të thyer,
muret që kisha ngritur vetë kundër vetes.
Ajo më tha:
“Unë nuk vij të të shkatërroj,
por të të rindërtoj me gurët
që i hodhe mënjanë nga vetja.”
Dhe unë e kuptova,
dhimbja është farkëtar,
unë jam hekuri i papunuar,
zjarri i saj më djeg,
por çekiçi i saj më jep formë.
Sot, kur shikoj prapa,
e di: dhimbja nuk ishte dënim,
ishte dhuratë e hidhur, një alfabet i ri
me të cilin më mësova të shkruaj fjalën njeri.