Kur lindi Edoni në ditëlindjen time, Agimi – me atë buzëqeshjen e tij të ngrohtë dhe shakanë që gjithmonë e kishte gati – më tha:
“Ti me qëllim e linde sot, në ditëlindjen time!”
Qesha. Por në heshtje ndjeva se kishte të drejtë.
E ndjeva aq thellë, sa vendosa diçka që kurrë nuk e kam shqiptuar me zë:
Që nga ajo ditë, ne do ta festonim ditëlindjen time, të Edonit dhe të Agimit bashkë – çdo vit, më 4 maj.
Një datë e përbashkët, që përfaqësonte jo vetëm mesataren e ditëlindjeve tona, por për mua kishte kuptim më të madh se çdo festë tjetër.
Ishte dita që e bëmë tonën.
Dita e bashkimit, e dashurisë, e jetës sonë si familje.
Nuk ishte më thjesht një ditëlindje, por një kujtim i gjallë i gjithçkaje që kishim ndërtuar bashkë.
Por sot… sot është 4 maji.
Dhe nuk është më festë.
Sot kjo datë sjell dhimbje.
Të ftohtë. Të heshtur. Të pashpjegueshme.
Sepse kujtimet e bukura janë bërë thikë.
Nuk di si ta festoj ditëlindjen time.
Nuk di si të mendoj për atë të Edonit.
Sikur janë përzier të gjitha – datat, ndjenjat, emocionet.
Asgjë s’është më e ndarë qartë.
Asgjë s’është më e lehtë.
Kjo është dita që duhej ta festonim bashkë.
As dje. As nesër. Sot.
Por ti mungon.
Dhe unë… nuk kam forcë as të shkoj te varri yt.
Këmbët më janë bërë gur. Zemra më është bërë hi.
Dhe unë e mashtroj veten me fjalët që më thonë të tjerët – fjalë krenarie, fjalë nderimi, fjalë dhimbjeje.
Të gjithë më shohin si gruan e një luftëtari.
Por askush nuk e di boshllëkun që mbaj brenda.
Vazhdoj të jetoj. Me kokën lart – sepse duhet.
Me mallin në shpirt – sepse nuk mund ndryshe.
Dhe me mungesën e të vetmes dashuri që pata në jetë!
– Shkruan zonja Shukrije Ramadani, bashkëshortja e Agim Ramadanit – veprimtare e njohur, që nuk pushoi dhe as po pushon së vepruari për të mirën e kombit. Ajo vazhdon të edukojë fëmijët e saj me idealet e bashkëshortit, por tashmë edhe nipërit dhe mbesat e saj që ta ndjekin rrugën e babait, gjyshit dhe heroit: Agim Ramadani.