(Kushtuar një klienti që lufton në heshtje…)
PhD.Xhavit LIPAJ, Zvicër
Një zotëri i lodhur nga vitet,
me duar që dikur mbanin botën,
sot dridhet mes fragmenteve të kujtesës
si gjethet e vjeshtës që era i shpërndan.
Ai shikon vajzën me sytë e turbullt
dhe me një zë të butë, por të huaj, e pyet:
“Grua, në cilin muaj je shtatzënë?”
Një trishtim i heshtur mbush ajrin,
zemra e saj thyhet në mijëra copa.
Vajza, që dikur shtrihej në prehrin e tij,
tani mban dorën e tij të ftohtë, të lodhur.
Sytë e saj mbushen me lot të pashterrshëm,
dhe me një zë që dridhet si flladi i natës, thotë:
“Baba, unë jam… dhe ti je babai im.
Por ti je i sëmurë… me harresën që vret.”
Ai hesht. Një errësirë e çuditshme
përshkon fytyrën e tij, si re mbi një hënë të zbehtë.
A po mundohet të kujtojë? A po mundohet të kuptojë?
Një dritë e vogël ndezet në sytë e tij,
si një shkëndijë në prag të fikjes.
Pastaj, ai buzëqesh—një buzëqeshje e brishtë,
e cila shpresën më shumë ia jep vajzës
se sa vetes së tij.
“Do bëhet mirë.” – thotë ai,
si një premtim bosh në një botë të harruar.
Si një fëmijë që beson përrallat,
si një zog që mendon se qielli është ende i pafund.
Vajza e fshin lotin me dorën
që dikur ishte veç një grusht i vogël
në pëllëmbën e tij të fuqishme.
Ajo i buzëqesh përtej dhembjes,
përtej plagëve që nuk shërohen.
“Baba, eja pak të shëtisim.”
Ai hap sytë. Për një çast, ai vetëm ndjen,
jo përmes kujtesës, por përmes shpirtit.
Ngrihet dhe e ndjek atë,
jo sepse e di kush është,
por sepse ajo i duket e dashur.
Ngrohtësia nuk ka nevojë për emër.
Ah, demencë, si mundesh?
Si guxon t’ia marrësh kujtimet?
Si mund t’ia vjedhësh fëmijën,
gruan, veten?
Si mund ta kthesh një njeri në hije,
një trup që endet në mjegull,
një shpirt që rrëshqet larg,
si një lumë që s’e gjen më bregun?
Por jo, nuk ke fituar gjithçka.
Ai ende e ndjen dashurinë e saj.
Ajo ende e shtrëngon dorën e tij,
si dikur, kur ishte vajzë e vogël,
dhe bota ishte aq e thjeshtë,
aq e sigurt, aq e bukur.
Ah, demencë… si mundesh?
Të fshish emrat, të thyesh zemrat,
të kthesh nënat në të huaja,
bijtë në kalimtarë,
shtëpitë në burgje,
e kujtimet në tym të largët.
Por jo dashurinë.
Dashuria mbetet.
Ajo nuk është një emër,
as një datë, as një kujtim i thyer.
Ajo është në dorën që s’e lëshon,
në buzëqeshjen që s’harrohet,
në sytë që, edhe në mjegull,
shkëlqejnë kur ndjejnë një prekje të njohur.
Ah, demencë…
Si mundesh?
Por prapë,
s’ke fituar dot.