Nga Dashnim HEBIBI, Bologna / Itali
Kohët e vështira nuk erdhën si stuhi,
por si dimra të gjatë pa orë e pa datë,
ku buka peshohej me shpirt
dhe fjala me ndërgjegje.
Aty, në tryezat bosh të jetës,
mësova se ari nuk ngroh,
se xhepat plot nuk e shpëtojnë njeriun
kur shpirti mbetet i zhveshur.
Pashë fytyra që shkëlqenin si monedha të reja,
por në errësirë tingëllonin bosh,
sepse ai që i lutet parasë si perëndi
e humbet emrin në këmbim të rehatisë.
Ka njerëz që shiten një herë
dhe jetën e kalojnë duke u blerë prapë,
si shtëpi pa themel,
që çdo erë i zhvendos.
Por ka edhe të tjerë —
rrënjë të thella nën tokë të thatë,
që nuk duken, por mbajnë pyllin në këmbë,
dhe heshtur i mësojnë qiellit
si të mos bjerë.
Plagët e tyre nuk janë turp,
janë hieroglife të qëndresës,
të gdhendura në lëkurë
nga duart e kohës.
Një herë i shitur, njeriu humbet hijen,
pasqyra nuk e njeh më,
por ai që refuzon çmimin
fiton diçka që nuk matet:
qetësinë për të fjetur me veten.
E kur gjithçka duket e fortë, e ftohtë,
kur bota ngjan me një treg pa dritare,
mbetet një akt i vogël rebelimi:
dashuria.
Dashuria që nuk kërkon fitim,
që nuk mban llogari,
që nuk pyet sa ke,
por kush je.
Të dashurojmë më shumë,
si toka që mban plagë e prapë jep bukë,
si drita që nuk pyet kë ndriçon.
Sepse njeriu nuk shpëtohet nga forca,
por nga butësia që nuk thyhet,
dhe bota nuk ka nevojë për më shumë fitues,
por për më shumë zemra
që dinë të rrahin për tjetrin.
Dhjetor, 2025
