Nga Prof.Dr. Xhavit LIPAJ, Zvicër
E vërtetë është,
dje i operova sytë.
Dy orë nën dritë të ftohtë Spitali,
ku gjithçka u shua në një ngjyrë të zezë,
një zi që s’ishte errësirë,
por një qetësi që fliste pa fjalë.
Në atë boshllëk pa formë,
pa ngjyra, pa horizonte,
mendova me vete:
ndoshta kështu duket e vërteta
kur zhvishet nga pamja.
Se drita nganjëherë gënjen,
i jep botës fytyra që s’janë të sajat,
i jep njeriut maska që s’i përkasin,
i jep shpirtit hije që s’janë të tij.
Po të isha i verbër,
nuk do ta kisha frikë errësirën.
Do ta përqafoja si një mësuese të urtë,
që s’të pyet çfarë sheh,
por çfarë ndien kur gjithçka hesht.
Aty ku s’ka dritë, ndjenja bëhet sy.
Aty ku s’ka formë, kuptimi merr frymë.
Dhe njeriu mëson të shohë
jo atë që duket,
por atë që mbetet kur gjithçka zhduket.
E ndjeva dje,
kur çdo gjë u tret në mjegull të zezë,
një paqe e çuditshme më mbuloi,
si të më thoshte dikush brenda meje:
“Tani shiko me shpirt.”
Se sytë shohin pamje,
por shpirti sheh arsye.
Sytë shohin trupin,
por shpirti sheh qenien.
Dhe ndoshta për këtë arsye,
Zoti na dhuron errësirën,
që të kuptojmë dritën që s’vjen nga jashtë,
por nga brenda.
Po të isha i verbër,
nuk do të kërkoja ngjyra,
as fytyra.
Do kërkoja praninë që nuk zbehet me dritën,
do kërkoja shpirtin që ndriçon edhe në terr.
Se ajo që vlen të shihet,
nuk ndodhet në botën që ndriçohet,
por në atë që ndriçon vetë,
në errësirën që vetëm zemra e sheh.
Vetëm kështu …
X.L. Nëntor 2025