Nga Majlinda Sulejmani, Zvicër
Më pyete: “Mami, çfarë është Mitrovica?”
Të mora pranë vetes dhe të thashë ngadalë:
Mitrovica është një qytet që ka mësuar të jetojë me dy frymëmarrje.
Njëra i dhemb, tjetra shpreson.
Ka një urë, bijë,
por ajo urë nuk është për të kaluar —
është për të kujtuar.
Atje u ndalën hapa, u prenë përqafime,
dhe historia harroi të kërkojë falje.
Ti më dëgjove në heshtje.
Unë vazhdova:
Qyteti u nda në harta,
por jo në zemrat e njerëzve që këndonin të njëjtën këngë,
qanin të njëjtin mall
dhe e dinin një të vërtetë të thjeshtë:
Nuk ndahet Mitrovica.
Kjo nuk është veç një këngë, bijë.
Është premtim.
Është mënyra se si njerëzit mbrojnë identitetin
kur gjithçka tjetër u është marrë.
Dhe nëse ndonjëherë do të pyesësh
pse disa histori i tregojmë fëmijëve,
jo për t’i trishtuar,
por për t’i bërë më të mençur —
Mitrovica është përgjigjja.
Sepse ka plagë që nuk shërohen me harresë,
por me kujtesë.
Dhe atë natë, ti nuk fole më.
Por unë e dija:
Mitrovica tashmë jetonte edhe në ty.
