Prof.Dr. Xhavit LIPAJ, Andermatt
Ndonjëherë mjafton një grimë e vogël drite
që të shpërbëjë gjithë arkitekturën e hijes,
ashtu si një mendim i vetëm,
i paftuar, i çuditshëm, gati metafizik,
që të zhvendos koordinatat e botës pa asnjë paralajmërim.
Se realiteti nuk është substancë, por një negociatë e pafundme midis asaj që shohim dhe asaj që s’guxojmë ta pranojmë se e shohim.
Një teori e heshtur e shpirtit, e cila vërtitet si galaktikë rreth një boshti që askush s’e gjen.
Dhe njeriu, në tentativën e tij të përhershme për qartësi, përfundon duke hartuar mjegulla,
aq të dendura sa bëhen më të vërteta
se vetë qartësia që kërkonte në fillim.
Kështu lind konfuzioni i shenjtë,
ai që filozofët e lexojnë si enigmë,
shkencëtarët si devijim,
e poeti si shpëtim.
Në fund, çdo mendim është një labirint,
dhe çdo labirint është një mënyrë për t’iu larguar vetes, derisa papritur bie mbi veten,
si tezë që kthehet në kundërtezë
e më pas shpërthen në një të vërtetë që s’i përket askujt.
Ky është ritmi i brendshëm i ekzistencës:
një spiralë e ndërlikuar,
ku njeriu ecën drejt qendrës
për ta kuptuar se qendra ka qenë gjithmonë duke u zhvendosur.
Dhe pikërisht aty,
në atë zhvendosje të përjetshme,
fillon filozofia që s’mbaron kurrë.
Vetëm kështu …
Nëntor, 2025
