Nga Dashnim HEBIBI
Mos u përzje — thonë — me fytyra që varen pas erës,
Se era i shkul kollaj ata që s’kanë rrënjë.
Nëpër rrugë ku maskat bien e ngrihen,
shoh hije që shiten për një kafshatë,
shpirtra të lodhur nga vrapi pas zhurmës,
e zëra që mbytin të vërtetën me servilëri të hollë.
Por unë s’jam ata,
as ti s’je prej tyre.
Ne ecim si gurë të ngulur thellë në dhe,
që s’i tund as shpërblimi,
as frika,
as nata e gjatë e turpit njerëzor.
Karakteri — thuhet — paska rënë,
por jo: është tretur në duar të kota,
te ata që lëpijnë hapat e mëdhenjve
dhe puthojnë çdo derë që zhurmon.
Por shpirti i pastër s’blatohet,
as nuk gjuhet me fjalë të ndyra;
ai ndizet si pishtar në mjegull,
për t’u kujtuar të tjerëve se nata nuk mbaron vërtet,
derisa njëri të guxojë të bëjë dritë.
Deri kur?
Deri kur të duan ata.
Por ne,
ne nuk u përkasim gjinive të maskarenjve;
ne jemi ata që mbijetojnë edhe kur koha ligështohet,
ata që qeshin në heshtje,
që mbajnë drejtësinë brenda gjoksit
si një gur të shenjtë që nuk e shemb dot askush.
Kështu ec: i pamposhtur, i padukur, i pashitur.
Se koha e tyre është mjegull.
Koha jote — është kthjelltësi.
Kur bie
çdo maskë,
kur errësira gllabëron zërat e dobët,
ngrihet vetëm një figurë —
ai që nuk u shit, nuk u përkul, nuk u thye.
Dhe bota e kupton vonë, por e kupton:
fuqia e vërtetë është ai qëndrim
që as koha, as frika, as tradhtia
NUK E LËVIZ DOT.
Nëntor, 2025
