Nga Ragip RAMAJ, Gjermani
Ky mërgimtar është imi
e zura duke kaptuar trup kodrinave të dhembjes sime
si gjeth i ramë nga një degë e atdheut
e mori era sepse erë vjeshte u bë
mes gjetheve që degët e atdheut i lënë lakuriq
nga qielli i syve të nënave
rigat e shiut bëhen përroska
e përroskat lumenj të rrëmbyeshem trishtimi
mbi pëlhurën e Penelopës
e pashë kur e kapërceu gardhin që ndan gjymtyr‘t e atdheut
edhe ujqit i pashë
kur u turrën me britma hienash
e kur e shqyen në dy pjesë
njërën pjesë e morën ujqit
britmat e hienave pjesën tjetër
m‘i ushqye urinë e shekujve të tyre
ia coptuan edhe flatrat e ëndrrës
që po fluturonin qiellit të zymtë të shpresës
që kurrë nuk ndau një copë hëne për te
as kur është e plotë
as kur me draprin e saj e korrë grurin në Ledina
tani këtyre udhëve që shpien larg Kështjellës së braktisur
me hapa baladash ec vetëm hija e tij
që ka marrë formën e atdheut
mbulue me qiellin e trishtimit tim
ky mergimtar është vetëm imi
sepse dallon prej mërgimtarëve tuaj
që kanë buz‘t e qaraveshura prej buzëqeshjeve të muzgut
fillue në agun e vetmisë së ditës
dhe mbarue në agun tjetër të trishtimit
ky mërgimtar është vetëm imi
sepse nuk mund të jetoj pa dhembjen e tij
