Nga Dashnim HEBIBI, Zvicër
Jam bir stuhie, jo i heshtjes.
Në shpirt mbaj plagët e betejave,
dhe çdo plagë është medalje
që s’mund ta vjedhë as frika, as errësira, as tradhëtia.
Në shpirtin tim nuk fryn erë e vogël,
por stuhitë që i thyejnë malet.
E prapë ngrihem—
se njeriu i vërtetë s’urdhërohet nga retë,
por nga zjarri që Zoti i ka vënë në gjoks
Luftëtar nuk bëhesh kur fiton,
por kur ecën drejt flakëve
me këmbë që digjen
e me zemër që nuk i bindet djegies.
Le të ulërasin trumbetat bosh,
s’luftoj me zhurmë—
luftoj me heshtjen që i thyen malet,
me vendimin e hekurt
që s’e tund as qielli kur çahet.
Shpirtrat e zbrazët rrinë në hije,
se drita i verbon.
hyj në hije vetë, i vetëm,
dhe e sjell dritën me mua,
si armë që nuk shuhet.
Mbi supe mbaj shiun, erën dhe bubullimën,
por nuk përkulem,
se jam rritur të jem stuhia vetë—
ajo që bie, godet,
dhe ringrihet pa e pyetur askënd.
Në zemrën time rriten lule,
nuk rriten shpata.
Dhe çdo fjalë që e them
është goditje që çan mjegullat
e bën dritën rrugë.
Nëntor, 2025
