Nga Prof.Dr.Xhavit LIPAJ, Zürich
Asgjëja u lodh së qeni asgjë
dhe vendosi të bëhet kujtim i vetvetes.
Që nga ai çast, çdo grimcë e universit vuan nga nostalgjia, për diçka që nuk ka ekzistuar kurrë.
Koha, ajo magjistare e verbër,
u përkul të puthte hiçin, dhe humbi gojën.
Që prej asaj dite, çdo orë rreh në boshllëk
me rrahje zemre që nuk i dëgjon askush,
as vetë ora.
Mendimi im ecën pa kokë,
kokën e lashë në një ëndërr
që s’po zgjohet dot.
Aty më pret një hije,
që pretendon se jam unë,
por që s’ka asgjë përveç emrit tim
që unë s’e mbaj mend.
Në mes të qiellit është një derë
që s’hapet as kur është hapur.
E kalojnë vetëm ata
që nuk e dinë pse duan të hyjnë.
Atje brenda, është një tryezë me tri këmbë
që shqyrton filozofët
dhe i refuzon shumicën
se nuk dinë t’i flasin drurit.
Universi ka një shënim sekret:
“Nëse më kupton, gabon.”
Prandaj yjet ndizen natën,
jo për dritë, por për të fshehur errësirën e tyre të vërtetë.
Kam biseduar me heshtjen,
ajo më tha:
“Unë jam fjala që s’beson te vetja.”
Atëherë mendova se kuptova gjithçka,
dhe pikërisht atë çast
gjithçka u shua me turp.
Në qendër të trupit tim jeton një pyetje
që refuzon përgjigje.
Ajo gërryen brinjët
dhe ngjan me zogun e parë të botës,
atë që fluturoi para krahëve, para qiellit,
para vetë idesë së fluturimit.
Shpirti im është një dhomë
me dritare që dalin në brendinë time,
dhe çdo herë që shikoj jashtë
gjej versionin tim tjetër
duke më parë nga brenda.
Dhe kur i afrohem, ai tretet
në një fjali të papërfunduar,
si universi që s’e gjeti dot mbaresën
se nuk deshi ta niste veten.
Në fund,
çdo gjë është e kuptueshme
vetëm derisa përpiqesh ta kuptosh.
Vetëm kështu …
