Nga Dashnim HEBIBI
Ti ike në heshtje, Nonë,
si një hënë që u shua ngadalë
mbi detin e shpirtit tim.
Nuk pati erë, as britmë,
vetëm një dridhje e qetë e botës,
si të të kishte marrë engjëlli
nga kraharori i universit.
Sot eci nëpër kujtime
si nëpër rrugët e një qyteti të braktisur,
ku çdo hap ruan aromën tënde:
duar të buta, fjalë prej dritës,
zemër që dinte të rriste jetë
me një frymë të vetme dashurie.
Oh Nonë, sa qetë u bë qielli
kur kalove nëpër të.
Dielli heshti një çast,
era uli qerpikët e pemëve dhe luleve,
dhe toka ngriu
si të përshëndeste shtegtimin tënd
të fundit, të shenjtë.
Në vesh më kumbon zëri yt,
jo si zë i botës,
por si lutje që nuk shuhet.
Ti më thërret me emër
nga një vend ku të gjithë jetojnë me dritë,
jo me lot.
E unë rri këtu,
me duart e zbrazëta
që kërkojnë përsëri dorën tënde,
me sytë që dridhen nga kujtimi i syve të tu,
me shpirtin që endet drejt teje
si shiu drejt detit.
Por më mbush me paqe mendimi
se s’ke ikur, jo krejt,
vetëm je strehuar në një hapësirë
ku jeta nuk lëndon,
ku fjalët janë rreze,
ku pushimi është bekim.
Rri e qetë, Nonë,
në prehrin e parajsës
ku engjëjt e dijnë përmendësh
si të dua unë.
Unë do të të mbaj në zemër
si një amshim të butë,
si një varg që s’nxë në letër,
si një dritë që nuk shuhet.
Dhe kur të vijë ora të kthehem te ti,
do të më njohësh nga hapat —
do të ngrihesh butë,
e do të më thuash:
“Mirë se u ktheve, bir.”
Pusho në parajsë, Nona ime,
e ruaje alfabetin tim
derisa të vij dhe unë
të lexoj fjalën e fundit
me ty.
